معماری البریش
یکی از بزرگترین معماران اتریش در آغاز قرن جدید، یوزف ماریا البریش بود که همراه با هنرمندان دیگر از جمله نقاش هنر تزیینی گوستاو کلیمت (1862-1918) از بنیانگذاران هنر نوی وین به نام جریان جدایی وین (حدود 1897 به بعد) بودند. وی نیز ساختمان مرکزی معروف که با عنوان خانه جدایی شناخته میشود را تحت همین جنبش در وین طراحی کرد. همچنین البریش تحت تأثیر معمار وینی اوتو واگنر (1841-1918) با هنر نو (در اتریش به عنوان سبک جدایی می‌نامیدند (زیرا با دوران جدایی وین همزمان بود) یا با نام آلمانی آن یوگندشتیل (سبک جوان)) مرتبط بود و در طراحی دکوراتیوی که آن را ترویج می کرد مشارکت داشت. اما او موفق شد با تلفیق ظاهر فانتزی هنرنو با عملکرد فضایی و توزیعی آن، بر ضعف ها و محدودیت های معماری آرت نو غلبه کند. بنابراین مانند ویکتور هورتا (1861-1947) در بلژیک، هکتور گیومارد (1867-1942) در فرانسه و آنتونی گائودی (1852-1926) در اسپانیا، اولبریش به عنوان پل ارتباطی بین معماری قرن نوزدهم و ظهور تمام عیار مدرنیسم در دستان لوکوربوزیه (1887-1965)، والتر گروپیوس (1883-1969) و مکتب طراحی باهاوس (1919-1933) قرارگرفت.
زندگینامه
البریش که در اوپاوا، در سیلسی اتریش (اکنون بخشی از جمهوری چک) به دنیا آمد. وی فرزند یک تولیدکننده موفق آجر بود که همین کسب و کار علاقه البریش به ساخت و ساز ساختمان را برانگیخت. البریش در رشته معماری در مدرسه بازرگانی دولتی وین و پس از آن زیر نظر اوتو واگنر در آکادمی هنرهای زیبا در وین تحصیل کرد. البریش جوایز متعددی از جمله جایزه رم در سال 1893 را در آکادمی هنرهای زیبا به دست آورد که منجر به پیوستن او به استودیوی معماری واگنر شد و به مدت پنج سال در آنجا کار کرد.
خانه جدایی وین
در سال 1897 البریش همراه با گوستاو کلیمت، یوزف هافمن و کولومان موزر جریان جدایی وین را تأسیس کردند که یک گروه هنری آوانگارد بود که هنر اتریش را از طریق آشنایی آن با آخرین جنبش‌های هنر مدرن از جمله آخرین تحرکات پست امپرسیونیسم، اکسپرسیونیسم و همچنین سبک های مختلف هنر تزئینی از جمله جدایی وین را وارد دنیای مدرنیسم کرد. این سازمان مجله خود بهار مقدس (1898-1903) را برای ترویج وحدت در هنرها از جمله هنر عامیانه منتشر کرد، همزمان البریش ساختمان مرکزی چشمگیر سازمان (خانه جدایی وین) را طراحی کرد. نمای بیرونی این سازه نمادین توسط یک گنبد فلزی تزئین شده با طرح های گل آرت نوو آراسته شده بود همچنین طراحی فضای داخلی آن با یک سالن ورودی کلیسا مانند و یک فضای نمایشگاهی به سبک صنعتی طراحی شده است. بیست و سه نمایشگاه در ساختمان جدید از سال 1898 تا 1905 برگزار شد که موجب آشنایی عموم مردم با امپرسیونیسم فرانسوی و همچنین نمادگرایی، جنبش هنر و صنایع دستی انگلیسی، ژاپنیسم و چاپ های وود بلاک و گونه های مختلف هنر نو بین المللی شد.
خانه جدایی وین در بین سال‌های 1898 و 1900 موجب شهرت البریش شد. در واقع او به سرعت به عنوان بااستعدادترین و مبتکرترین معماران جدایی وین شناخته شد.
مجموعه هنری دارمشتات
در سال 1899 اولبریش به دعوت ارنست لوئیس، دوک بزرگ هسن برای طراحی و ساخت تعدادی ساختمان و گالری برای مجموعه آرمانی تازه شکل گرفته هنری دارمشتات /ماتیلدنهوهه به دارمشتات رفت. او شش خانه را تکمیل کرد از جمله خانه ارنست لودویگ، یک سالن مرکزی شامل اتاق‌های جلسه و استودیوهای هنرمندان، که دراین فرآیند طراحی عناصری از معماری طراح اسکاتلندی چارلز رنی مکینتاش (1868-1928) به عاریت گرفته بود. او همچنین برج عروسی چند طبقه را طراحی کرد، یک مرکز نمایشگاهی با گالری‌های متعدد که با چندین ویژگی آوانگارد از جمله روبنا (بخشی از بنا که بالای شالوده یا بنیان قرار دارد روساخت) به سبک آرت دکو و نوارهای پنجره‌های مدرن مشخص شده است. در سال 1900 البریش تابعیت هسین را به دست آورد و بعداً پست پروفسور معماری را از گراند دوک پذیرفت.
دیگر آثار
در طول دهه 1900 البریش تعدادی طرح معماری متنوع دیگر از جمله طراحی فروشگاه بزرگ لیوناردو تیتز در وین را تکمیل کرد. علاوه بر این با الهام از کارگاه وین یک استودیوی هنرهای تزئینی که توسط هافمن و موزر تأسیس کرد و نقاشان جوانان وینی با استعدادی مانند اسکار کوکوشا (1886-1980) و اگون شیله (1890-1918) را استخدام کرد. البریش نیز سایر انواع هنرهای کاربردی از جمله سرامیک، صحافی کتاب، آلات موسیقی و مبلمان را تجربه کرد. او چندین طرح را به نمایشگاه لوئیزیانا در سنت لوئیس ایالات متحده آمریکا ارائه کرد و به لطف دفاتر خوب فرانک لوید رایت (1867-1959) به عنوان عضو وابسته موسسه معماران آمریکایی انتخاب شد. (همچنین نگاه کنید به: معماران آمریکایی). او همچنین عضو فدراسیون کار آلمان بود. (همچنین به جدایی مونیخ (1892) و جنبش جدایی برلین (1898) مراجعه کنید). سایر ساختمان‌های طراحی شده توسط اولبریچ در این مرحله نهایی عبارتند از: خانه کارگران اپل (1908، دارمشتات) و خانه جوزف فاین هالس (1908، کلن). متأسفانه اولبریچ معماری قرن بیستم،بر اثر سرطان خون در اوت 1908 در سن 40 سالگی درگذشت.
دیگر معماران مشهور قرن نوزدهم
ریچارد آپجان (1802-78)، معمار نئوگوتیک
یوجین ویوله لو دوک (1814-79)، معمار سبک گوتیک، مرمت¬گر قرون وسطایی.
جیمز رنویک (1818-95)، معمار نئوگوتیک
ریچارد موریس هانت (1827-95)، با الهام از معماری کلاسیک و رنسانس فرانسوی.
ویلیام لو بارون جنی (1832-1907)، بنیانگذار اولین مدرسه معماری شیکاگو.
هنری هابسون ریچاردسون (1838-86)، معمار احیای رمانسک.
پیتر بهرنز (1868-1940)، معمار صنعتی مبتکر و تأثیرگذار آلمانی.
منبع: http://www.visual-arts-cork.com/architecture/olbrich.htm
لینک تصاویر:
https://www.khanacademy.org/humanities/art-1010/architecture-design/vienna-secession/a/josef-maria-olbrich-the-secession-building
