معمار چارلز کامرون

چارلز کامرون

چارلز کامرون، طراح اسکاتلندی، یکی از معماران بزرگ دربار رومانوف در سنت پترزبورگ در قرن هجدهم، برای طراحی معماری نئوکلاسیک برای ملکه کاترین کبیر (حکومت96-1762) ، مشهور است. او با تاثیر از معماری رومی و یونانی و همچنین تحت تاثیر کارهای رابرت آدام (92-1728) بیشتر تمرکزش را بر روی طراحی کاخ های کشور و لنداسکیپ باغ ها قرار داد.

علاوه بر طراحی و دکوراسیون برای کاترین، ساختمان هایی برای پل اول (1801-1796) و الکساندر اول (1825-1801) نیز طراحی کرد. او موفق شد به عنوان معمار سرپرست، توسط دکوراتور داخلی سابق، وینچنزو برنا (1820-1747) انتخاب شود.

نمونه های معروف کلاسیسم روسی کامرون عبارتند از: کاخ پاولوفسک (1786-1781) و کاخ الکساندر (1812) در نزدیکی سنت پترزبورگ، و همچنین کاخ رازوموفسکی (1802) در باتورین در اوکراین. معاصران معاصر کامرون عبارتند از: جاکومو کوارنگی (1744-1817)، برجسته ترین نماینده معماری پالادی؛ و ماتوی کازاکوف (1812-1738)، معمار نئوکلاسیک و یکی از برترین طراحان اهل مسکو.

در مورد زندگی حرفه ای کامرون، قبل از کار برای کاترین، اطلاعات بسیار کمتری نسبت به بعد از آن موجود است، و شهرت او به عنوان یکی از هنرمندان برجسته نئوکلاسیک، بر اساس طرح های او برای امپراتوریسیت آلمانی الاصل است.

زندگینامه

کامرون، متولد لندن، فرزند یک نجار و سازنده، زیر نظر معمار ایزاک ور (66-1704)، که متخصص معروف معماری رنسانس ایتالیا و سبک آندریا پالادیو (1580-1508) بود، آموزش دید. کسی که ترجمه کلیدی انگلیسی چهار کتاب معماری پالادیو را همراه با تصاویر روشنگر خودش ارائه کرد.

پس از مرگ ور، کامرون کار خود را برای نسخه جدیدی از فابریک انتیک لرد برلینگتون، رساله ای از هنر روم باستان ادامه داد. او در سال 1768 از رم دیدن کرد و در آنجا حمام های تیتوس و بقایای دیگر حمام های عمومی شهر را مورد بررسی قرار داد. او در سال 1769 از ایتالیا بازگشت و نتایج تحقیقات خود را در سال 1772 در کتابی با عنوان: «حمام‌های رومی»، با مستندات دقیق، به زبان‌های انگلیسی و فرانسوی منتشر کرد.

اطلاعات کمی در باره زندگی حرفه ای او بین سال های 1769 تا 1779، پیش از نقل مکان به سنت پترزبورگ، وجود دارد بجز درگیری در رسوایی مالی پدرش –بدون اینکه خودش مقصر باشد- که به دلیل بدهی در زندان فلیت زندانی شد.

در همین حال، در روسیه، امپراطور کاترین دوم که تحصیلات کلاسیک داشت، از احاطه شدن در معماری باروک ناراضی بود و به سرعت پتانسیل تصویری “امپراتوری” هنر نئوکلاسیک را درک کرد. او از طریق نماینده اروپایی خود بارون ملکیور گریم، چندین طراح و دکوراتور نئوکلاسیک جدید از جمله کامرون را که در سال 1779 به سن پترزبورگ آمد، به خدمت گرفت. کاترین فوراً به اسکات علاقه مند شد و به شدت تحت تأثیر مهارت های طراحی و همچنین دانش او از هنر یونان و بناهای تاریخی روم باستان قرار گرفت.

ساختمان های طراحی شده توسط چارلز کامرون

کامرون فعالیتش را با کار بر روی توسعه دهکده چینی در تزارسکویه سلو، محله‌ای که در اطراف کاخ کاترین – یکی از کاخ‌های تابستانی اصلی خانواده سلطنتی رومانوف – گسترش پیدا کرده بود، شروع کرد.

کامرون مناطق مسکونی بیشتری به دهکده اضافه کرد و همچنین پل های چینی روی کانال ساخت. این ساختمان ها در سال 1817 توسط واسیلی استاسوف نوسازی و تعمیر اساسی شدند.

سپس، کامرون مامور شد دکوراسیون سبک روکوکو سالن‌های بخش اصلی کاخ کاترین (1784-1780) را، که در اصل توسط معمار معروف باروک ایتالیایی، بارتولومئو راسترلی (71-1700) در طول دهه 1750 طراحی شده بود، تغییر دهد.

این پروژه که در ابتدا تا حدی پیش پا افتاده به نظر می آمد، در نهایت به عنوان یک کار چشم گیر به پایان رسید که مجلل ترین و در عین حال بدیع ترین فضای داخلی کل کاخ را ایجاد کرد و خصیه هایی را از منابع مختلف از جمله رابرت آدام، پالادیو و رافائل به عاریت گرفت.

همزمان، در سال 1782، مأمور شد تا یک حمام دو طبقه را به سبک ترکیبی کلاسیک/رنسانس با فضای داخلی لوکس و مجلل طراحی کند، که در واقع نمونه ای از پاویون اگت (عقیق) بود.

در سال 1784 حمام با افزودن گالری کامرون – یک گالری دو طبقه، طبقه همکف از سنگ طبیعی و طبقه فوقانی شاخص شده با ستون‌ – گسترش یافت. گالری که با مجسمه‌های هنرمندان و فیلسوفان تزئین شده بود، برای سال‌ها مسیر مورد علاقه امپراتور کاترین بود.

در همین مدت، کامرون در طراحی کلیسای جامع معراج سوفیا (کاتدرال سوفیا اسنشن) در نزدیکی تزارسکویه سلو نیز شرکت داشت. این کلیسا، بنا به دستور کاترین، به عنوان تقلیدی از ایاصوفیه، مسجدی که به کلیسا تبدیل شد، در قسطنطنیه – شهری که کاترین مشتاق بود از دست ترک ها آزاد کند – توسط کامرون طراحی و بدست معمار روسی ایوان استاروف 1808-1745 ساخته شد.

در واقع، کامرون آشنایی زیادی با کلیسای ایاصوفیه – نمادی از هنر مسیحی دوره بیزانس، که به خاطر نقاشی های آیکونیک و هنر موزاییک کاری اش معروف است – نداشت. بنابراین طراحی او با رواق‌هایی به سبک دوریک در هر طرف، بیشتر کلاسیک‌ بود، و پنج گنبد آن بیشتر ایا ایرنه را یادآور می شد.

کاخ پاولوفسک

کاخ پاولوفسک مهمترین (و بحث برانگیزترین) پروژه معماری کامرون بود. این طرح که برای پسر کاترین و وارث پاول طراحی شده بود، منجر به ایجاد شکافی بزرگ بین کامرون و تزارویچ شد.

این پروژه در سال 1777 آغاز شد، زمانی که ملکه کاترین یک هزار هکتار از زمین های جنگلی کرانه رودخانه اسلاویانکا در نزدیکی تزارسکویه سلو، را به مناسبت بزرگداشت تولد اولین پسرشان، به پاول و همسرش ماریا فئودورونا بخشید.

در سال 1780، پس از انجام کارهای مقدماتی مختلف، کاترین به کامرون دستور داد تا یک قصر در این زمین طراحی کند. کامرون این کار را به سبک آندریا پالادیو، معمار کلاسیک ایتالیایی، که قرابت زیادی با او داشت، انجام داد.

کامرون با طراحی دو پاویون به سبک یونانی شروع کرد:

معبد دوستی، معبد دوریک دایره‌ای با شانزده ستون در زیر گنبدی کم ارتفاع، که مجسمه ملکه کاترین را در بر می گیرد؛

و ستونگان آپولو، سازه دایره‌ای دیگر به سبک یونانی با ردیفی دوتایی از ستون‌ها که یک گلدسته را نگه می‌دارد و یک سکوی فضای باز را برای قرار گیری کپی از آپولو بلودر (حدود 330 قبل از میلاد) ،که در اصل توسط لئوچارس ساخته شده است، تشکیل می‌دهد.

برای خود کاخ، کامرون مجدد از طرحی پالادیو، که قبلا برای ویلا تریسینو استفاده شد، کمک گرفت. جالب اینجاست که توماس جفرسون (1826-1743) در آمریکا در دهه 1820 از همین طرح برای دانشگاه ویرجینیا استفاده کرد.

این کاخ دارای یک بخش مرکزی مکعبی شکل سه طبقه، با گنبدی کم ارتفاع است که بر روی شصت و چهار ستون قرار گرفته، و در دو طرف این بلوک، دو ردیف ستون یک طبقه متصل به ساختمان های خدماتی وجود دارد. کامرون همچنین محل نگهداری پرندگان، خیابان لیم و باغ های خصوصی و همچنین لند اسکیپ اصلی را طراحی کرد.

در 12 ماهی که عملیات ساخت و ساز به طول انجامید، پل و ماریا به سراسر قاره سفر و با خانواده های سلطنتی ملاقات کردند و اشیاء گرانبهایی را به دست آوردند، مانند: کوبلن های تاپستری (نوعی بافت)، چینی سور، مجسمه های مرمری عتیقه، نقاشی های رنگ روغن، مبلمان زیبا، ساعت، لوستر، سفال و سرامیک باستانی، همه برای پاولوفسک.

آنها در زمان دور بودنشان از پروژه، توسط ناظر ساخت و ساز خود در محل، کوچل بکر، از طریق صادر کردن دستورالعمل در جزیی ترین مسائل، ارتباط دائمی با پیشرفت های پاولوفسک داشتند. این میزان از مداخله، به علاوه نیاز به گنجاندن تعداد فزاینده ای از اقلام تزئینی، کامرون را به شدت عصبانی کرد.

او همچنین عادت داشت با بودجه نامحدودی برای متریال،کار کند. در حالی که پل و ماریا بودجه محدودی برای اختصاص به این امر داشتند و روز به روز بیشتر نگران هزینه های کامرون می شدند. علاوه بر این، آن‌ها از دکوراسیون پلی‌کروم پر جسارت استفاده شده توسط کامرون راضی نبودند و می‌خواستند رنگ‌بندی خنثی تری داشته باشند.

مهمتر از همه، پاول نمی خواست چیزی در پاولوفسک او را به یاد کاخ کاترین در تزارسکویه سلو بیاندازد. در نتیجه، در سال 1786، پاول، به طراح فلورانسی وینچنزو برنا (1820-1747) مسئولیت ساخت داد و کامرون را، که تا زمان مرگش در سال 1796 بر روی پروژه‌های ساختمانی کاترین در کریمه، اوکراین و جاهای دیگر کار می‌کرد، اخراج کرد.

سال های پایانی

هنگامی که پاول در سال 1796 تزار شد، کامرون را از تمام مناصب خود برکنار کرد و خانه اش در تزارسکویه را نیز بازپس گرفت. می دانیم که کامرون برای گذران زندگی مجبور شد کلکسیون کتاب های خود را بفروشد، اما اطلاعات زیادی در مورد فعالیت های معماری او در طول سلطنت 5 ساله پاول وجود ندارد، به جز یک دوره کوتاه (1-1800) که پاویون تری گریس در پاولوفسک را برای ماریا فیودورونا ساخت.

بخت و اقبال پس از مرگ پاول دوباره به کامرون روی کرد و جانشین پاول، اسکندر اول او را به عنوان معمار ارشد در نیروی دریایی روسیه منصوب کرد. کامرون در طول تصدی خود در این پست (1805-1802)، بیمارستان نیروی دریایی را در اورانین باوم طراحی و چندین طرح کلی برای کلیسای جامع نیروی دریایی در کرونشتات تهیه کرد.

وی در سال 1805 بازنشسته شد. وی چند سال آخر خود را در قلعه سنت مایکل (محل اقامت مورد علاقه پاول اول که قلعه میخائیلوفسکی یا قلعه مهندسان نیز نامیده می شود) در مرکز سنت پترزبورگ گذراند. و در سال 1812 درگذشت.

او فردی عجیب اما با استعداد بود، روسی صحبت نمی‌کرد، دوستان روسی کمی داشت، و به خاطر تکبر و گستاخی‌اش عمیقا مورد تنفر قرار میگرفت. با این حال تا آخر عمر در روسیه ماند. او در زمان اوج خود، معمار معتمد امپراتوریست روسیه بود. اما در نهایت کارش به طراحی پادگان های دریایی ختم شد.

سایر معماران نئوکلاسیک

آمریکا
ویلیام تورنتون (1828-1759)
یکی از طراحان ساختمان کنگره آمریکا.
بنجامین لاتروب (1820-1764)
طراح کلیسای بالتیمور.
چارلز بولفینچ (1863-1844)
خانه ایالتی ماساچوست را طراحی کرد.

بریتانیا
جان نش (1835-1752)
بلوک های متعددی را در لندن طراحی کرد.
سر جان سوان (1837-1753)
بانک انگلستان.
سر رابرت اسمیرک (1867-1780)
موزه بریتانیا

فرانسه
ژاک ژرمن سوفلوت (80-1713)
طراح پانتئون، پاریس
کلود نیکلاس لدوکس (1806-1736)
طراح کارخانه نمک سلطنتی، آرک ات سنانس
ژان چالگرین (1811-1739)
طراح طاق پیروزی، پاریس.

آلمان
کارل گوتارد لانگانس (1808-1732)
طراحی دروازه براندنبورگ، برلین.
کارل فردریش شینکل (1841-1781)
موزه آلتس، برلین.