زندگینامه توماس جفرسون
توماس جفرسون، سومین رئیس جمهور آمریکا، فرماندار ویرجینیا و نویسنده اصلی اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا، یکی از بهترین معماران آمریکا در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم میلادی بود. او مردی تحصیل کرده و آشنا با هنر یونانی بود و در دوران تصدی خود به عنوان سفیر در فرانسه با معماری نئوکلاسیک آشنا شده بود. جفرسون که تحت تأثیر معماری رنسانس قرار داشت، در زمان ریاست جمهوری (1801-1809)، در طراحی و ساخت ساختمان کنگره (خانه مجلس نمایندگان) ایالات متحده و همچنین برنامه ریزی شهری در واشنگتن دی سی مشارکت داشت.
از جمله آثار معماری او می توان به طراحی اقامتگاه شخصی اش در مانتیسلو (1809-1768)، ساختمان کنگره ایالت ویرجینیا در ریچموند (1788)، و روتوندای ( به ساختمان یا اتاق مدوری که عموما دارای گنبد است، گفته می شود.) دانشگاه ویرجینیا(6-1822)، اشاره کرد. اشتیاق و علاقه او به هنر نئوکلاسیک تأثیر بسزایی در توسعه معماری قرن نوزدهم در آمریکا داشت.
از دیگر معماران آمریکایی آن دوره ، که ترجیحات سبک جفرسون برای زیبایی شناسی دوران باستان را داشتند، می توان به ویلیام تورنتون (1828-1759)، مسئول طراحی اولیه عمارت کنگره ایالات متحده، بنجامین هنری لاتروب (1820-1764)، طراح کلیسای جامع کاتولیک در بالتیمور و چارلز بولفینچ (1844-1763) که سبک طراحی فدرالش به الگویی برای طراحی ساختمانهای ایالتی در سراسر ایالات متحده تبدیل شده بود، اشاره کرد. امروزه، جفرسون به عنوان یکی از مهم ترین افراد تاثیرگذار در معماری اواخر قرن هجدهم و یک چهره مهم در هنر آمریکا در روزهای اولیه جمهوری شناخته می شود.
عمارت مانتیسلو
توماس جفرسون معمار خودآموزی بود که دانش او در مورد انواع مختلف هنر از طریق کتاب و مشاهده به دست آمده بود. بیش از 700 طرح و یادداشت از او در مورد موضوعات معماری شناسایی شده است که حدود نیمی از آنها مربوط به عمارت مانتیسلو در نزدیکی شارلوتزویل در ایالت ویرجینیا است. طراحی، ساخت و بازسازی این خانه که در سال 1768 آغاز شده بود، بیش از 40 سال به طول انجامید.
جفرسون این بنا را “مقاله خود در معماری” نامید، و هنگامی که یکی از بازدیدکنندگان در مورد اثر تکمیل نشده او نظر داد، او این چنین پاسخ داد که:” امیدوارم این بنا در طول زندگی من باقی بماند، چرا که معماری باعث لذت من است و ایجاد تغییر در بنا، یکی از سرگرمی های مورد علاقه من است.”
جفرسون در بیشتر موارد، سنت های معماری که در ویرجینیا ایجاد شده بود، را رد می کرد. ( برای اطلاعات بیشتر به هنر دوران استعماری آمریکا، رجوع کنید.) آن چه او در طراحی عمارت مانتیسلو ، به دنبالش بود، این بود که به اصول معماری رومی و یونانی، آنگونه که معمار و نظریه پرداز قرن شانزدهم، آندریا پالادیو (1508-80) آن را تعریف کرده بود، بازگردد.
لذا نمای ساختمان مانتیسلو، با چهار ستون کلاسیک اش، اساسا تمرینی در استفاده از این اصول بود. این عمارت در سال 1772، برای سکونت آماده شده بود اما جفرسون سال‌ها به تغییر و افزودن ساختمان ادامه داد.
از طرفی، لازم به ذکر است، از آنجایی که جفرسون چندین سال در اروپا به عنوان وزیر ایالات متحده در فرانسه، جایی که با معماری جدید فرانسوی و انگلیسی آشنا شده بود، نیز مشغول به کار بود، لذا مدت زمان این ساخت و ساز طولانی تر نیز شد.
با گذشت زمان، او برای ساخت اینا بنا، پلان یکی از طراحی های کتاب “معماری انتخاب” (1775) اثر رابرت موریس و نیز نمای یک ساختمان دو طبقه از کتاب “چهار معماری” پالادیو را اقتباس کرد. کار بر روی این ساختمان از سال 1769 تا 1782 ادامه یافت. این در حالی بود که بین سال های 1793 و 1809 این ساختمان که هنوز به طور کامل ساخته نشده بود، به یک ساختمان یک طبقه تبدیل شد.
از نمونه های دیگر علاقه جفرسون به کلاسیک‌گرایی، می توان به طراحی های او برای یک کلیسای کوچک هشت ضلعی و نیز بازسازی قصر فرماندار ویلیامزبورگ (20-1706)که خواستار اضافه کردن رواق های پایه دار بود، اشاره کرد. لازم به ذکر است هیچ یک از این طرح ها اجرا نشدند.
ساختمان کنگره ایالت ویرجینیا
در حالی که جفرسون از سال 1784 تا 1789 در یک مأموریت دیپلماتیک در اروپا به سر می برد، عمیقاً تحت تأثیر نئوکلاسیسم فرانسوی قرار گرفت. گشت و گذار در خرابه های باستانی در جنوب فرانسه توجهش را جلب کرد و بیان داشت که “ذوق، نبوغ و شکوه رومی، تخیل آدمی را برمی انگیزاند.” در سال 1785، هنگامی که از او خواسته شد تا ساختمان کنگره ایالت ویرجینیا (98-1785)در ریچموند را طراحی کند، او یک معبد کورینتی در شهر نیم که به معبد مایسون کاری معروف است را به عنوان منبع الهام خود انتخاب کرد.
با این حال، در حالی که این معبد با ستون هایی به سبک کورتنی ساخته شده بود، جفرسون در طراحی این ساختمان از ستون های کم زینت تر و با صلابت تر شیوه ایونی استفاده کرد. ساختمان کنگره ریچموند، یکی از اولین ساختمان های آمریکا بود که به سبک یک معبد کلاسیک ساخته می شد. جفرسون بعدها نیز به عنوان وزیر امور خارجه و نیز بعداً به عنوان رئیس جمهور آمریکا، به ترویج ایده استفاده از معماری نئوکلاسیک برای ساختمان های عمومی ادامه داد.
در سال 1796 جفرسون شروع به بازسازی عمارت مانتیسلو کرد. او در این بازسازی، اگرچه کلیت اصول معماری پالادیو را حفظ کرده بود، اما بسیاری از رویکردهای سختگیرانه ی آکادمیک در خصوص سبک کلاسیک را کنار گذاشت، به طوری که طرح نهایی جفرسون در پلان و نما، منعکس کننده ی آموخته های او از برنامه ریزی منطقی معماری خانه های فرانسوی در پاریس بود.
از دیگر آثار او پس از بازگشت از اروپا می توان به طراحی چندین دادگاه، یک کلیسا (که اکنون تخریب شده است)، خانه هایی برای دوستان و آشنایانش، خانه ای هشت ضلعی برای استفاده شخصی در یک جنگل صنوبر (1806-1919) در نزدیکی لینچبورگ و نیز دانشگاه ویرجینیا (26-1817) در شارلوتزویل اشاره کرد.
طراحی های بین قاره ای
برای اطلاعات بیشتر در خصوص طراحی های اروپایی در آمریکا ، به ریچارد آپجان (78-1802) و جیمز رنویک (95-1818) که مدافع طراحی به سبک نئوگوتیک بودند و نیز هنری هابسون ریچاردسون (1838-86) که به سبک رومانسک طراحی می کرد، مراجعه شود. هم چنین برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سبک هنرهای زیبا در ترکیب با فرم های رنسانس و باروک، می توانید به ریچارد موریس هانت (95-1827) و کاس گیلبرت (1934-1859) مراجعه کنید.
دانشگاه ویرجینیا
دانشگاه ویرجینیا، یکی از بزرگترین دستاوردهای جفرسون محسوب می شود، چرا که او نه تنها مؤسس، بلکه معمار تمام ساختمان های اصلی آن نیز بود. جفرسون، سایت این پروژه را به عنوان یک دهکده آکادمیک در نظر گرفت و در توسعه طراحی آن از بنجامین هنری لاتروب و ویلیام تورنتون کمک گرفت. لاتروب پیشنهاد کرد که در این پروژه یک روتوندا (بنای مدور) به عنوان ویژگی غالب آن طراحی و ساخته شود.
جفرسون از این ایده استفاده کرد و یک بنای مدور با اقتباس از پانتئون در رم اما با مقیاس کوچکتر طراحی کرد. این بنای مدور(روتوندا) که به عنوان کتابخانه از آن استفاده می شد، با بال هایی احاطه شده و ترکیبی U شکل از 10 پاویون (غرفه) برای کلاس ها و اتاق های اساتید را تشکیل می داد به طوریکه این فضا ها توسط رواق هایی به محوطه پشتی که خوابگاه ها در آن قرار داشتند، متصل می شد.
طراحی دانشگاه ویرجینیا یکی از اولین نمونه های پردیس دانشگاهی است که در آن سازه ها در یک چشم انداز قرار گرفته و از طریق مجموعه ای از پاویون ها گروه بندی شده و به هم متصل می شوند. جفرسون با استفاده از الگوی کمبریج انگلستان، تعریفی جدید و قانع‌کننده از موضوعی چند صد ساله از معماری باستان ارائه کرد و در عین حال موفق شد از مجموعه‌ای از نقوش معماری کلاسیک، از روتوندای پالادیو گرفته تا پانتئون رم و حمام های منسوب به دیوکلسین (امپراتور روم)، استفاده کند.
میراث توماس جفرسون
از آنجایی که عمارت مانتیسلو بسیار شخصی و خاص بود، لذا نمی توانست تأثیر قابل توجهی بر معماری آمریکایی بگذارد، اما از طرفی، جهت گیری ای که جفرسون در طراحی بناهای عمومی به سمت کلاسیک گرایی داشت، تأثیری ماندگار بر معماری آمریکا بر جای گذاشت. زمانی که جفرسون طراحی و ساخت ساختمان کنگره ایالت ویرجینیا برگرفته از نئوکلاسیسم فرانسوی را آغاز کرده بود، اظهار داشت که: ” همان طور می بینید که من به موضوع هنر علاقه مند هستم. اما این اشتیاقی است که من از آن خجالت نمی کشم، زیرا هدف آن بهبود بخشیدن سلیقه هنری هموطنانم است تا بدین بر شهرت و آبرویشان بیفزاید و احترام و ستایش جهانیان را برایشان به ارمغان بیاورد.
سایر معماران قرن 19 آمریکا
ویلیام. لی. بارون. جنی
طراحی اولین آسمان خراش اسکلت فلزی در آمریکا
مکتب معماری شیکاگو
گروهی از طراحان پیشرو در طراحی آسمان خراش در آمریکا
فرانک لوید رایت
معمار بسیار تاثیرگذاری که بیشتر به واسطه ی سبک “معماری اُرگانیک” یا “طبیعت‌وار” شناخته می شود.
معماران قرن بیستم
دومین مکتب معماری شیکاگو ( حدود 1940 تا 1975)
منابع
- ویژوآل آرتز
