آلونسو کانو (1667-1601)
آلونسو یا آلونزو کانو یکی از مجسمه سازان بزرگ باروک اسپانیا است – که بخاطر استعدادهای گوناگونش – به عنوان مجسمه ساز، نقاش و معمار – به او لقب “میکل آنژ” اسپانیایی داده اند. مردی با خلق و خوی آتشین که بصورت پیاپی در سویل، مادرید، و گرانادا مشغول فعالیت بود.
او یکی از چهره‌های اصلی هنر باروک اسپانیا است و معروف‌ترین اثر مجسمه‌سازی اش لقاح پاک (1655، کلیسای جامع گرانادا)، و از شناخته‌شده‌ترین نقاشی‌های او هبوط به برزخ (1640، موزه هنرکانتری لس آنجلس، لس آنجلس) و معجزه در چاه (48-1646، موزه دل پرادو، مادرید) هستند.
تزئیناتی که بر روی نمای غربی کلیسای جامع گرانادا انجام داده نیز بسیار تحسین برانگیز بود. کانو علاوه بر مجسمه سازی باروک، یکی از مشهورترین معماران سبک باروک اسپانیا نیز بود.
زندگینامه
کانو، متولد سال 1601 در گرانادا، اصول معماری را در دوران کودکی از پدرش، میگل کانو معمار، آموخت. آلونزو در 13 سالگی برای تحصیل در رشته نقاشی و مجسمه سازی به سویا نقل مکان کرد.
او نقاشی را زیر نظر فرانسیسکو پاچکو (1564-1644) فرا گرفت، کسی که بیشتر به خاطر نوشتن زندگینامه هنرمندان اسپانیایی هنر نقاشی(آرت د لا پینتورا) 1649 شناخته میشود و همچنین مدرس معروف‌ترین نقاش اسپانیایی، دیگو ولازکز بوده است.
کانو همچنین مجسمه سازی را زیر نظر خوان مارتینز مونتانس (1649-1568) که به خاطر مجسمه های چوبی اش که با ژسو، پلی کروم و طلا کار شده بودند با نام «ال دیوس د لا مادرا» (خدای چوب) نیز شناخته می شود، آموخت.
هیچ مجسمه ای از دوره سویل کانو باقی نمانده است. با این حال، یکی از نقاشی های اولیه او از این دوره، سنت جان کشیش بصیرت اورشلیم (1637-1636) (سنت جان د ایونجلیست ویژن آف جوریسلم) است که اکنون در مجموعه والاس، لندن قرار دارد.
این نقاشی در اصل برای کلیسای صومعه سانتا پائولا در سویل اجرا شده است و نشان دهنده تسلط کانو در تکنیک نقاشی، طراحی آناتومیک، فورشورتینگ، و استفاده از رنگ‌های شفاف و زیبا است. این سبک پیچیده نشان می دهد که ممکن است کانو مدتی را در ایتالیا گذرانده باشد، اگرچه هیچ مدرکی دال بر ترک سویا قبل از سال 1638 وجود ندارد.
دو نقاشی مهم دیگر از این دوره در مجموعه موزه لوور (که در اصل برای صومعه خلق شده) عبارتند از: سنت جان کشیش (1636) و سنت جیمز بزرگوار (حدود 1635).
مادرید و نقاش دادگاه
کانو که به خلق و خوی بی ثبات شهرت داشت، پس از دوئل با نقاش سباستین د لیانوس والدس (77-1605) مجبور شد از سویا به مادرید بگریزد.
گفته میشود که کانو پیش از این نیز با شکستن مجسمه یک قدیس، زمانی که خریدار قیمت او را زیر سوال برد، جان خود را به خطر انداخته بود – ممکن بود این کار او به عنوان یک عمل کفر آمیز تلقی شود که مجازات آن اعدام بود-.
در مادرید، پادشاه فیلیپ چهارم، کانو را به عنوان معمار سلطنتی و نقاش پادشاه منصوب کرد. او مأمور شد تا تصاویر مجموعه هنری سلطنتی بریتانیا را بازسازی کند و از این رو با استادان رنسانس قرن شانزدهم در ونیز در تماس بود. این تأثیر را می‌توان در نقاشی‌های بعدی کانو مشاهده کرد، نقاشی ها لطیف تر از نقاشی‌های قبلی‌اش هستند و مانند شیوه زورباران (نقاش اسپانیایی)، به شدت از یک منبع نور روشن شده است.
یکی از مهمترین نقاشی های کانو در این دوره، معجزه در چاه (1648-1646، موزه پرادو، مادرید) است که توسط معاصرانش به عنوان یک شاهکار مورد استقبال قرار گرفت، اما تا زمانی که در سال 1941 به پرادو تحویل داده شود، آسیب دیده و فراموش شده بود.
از سال 1640 به بعد، سبک کانو بیشتر تصویری و نزدیک به سبک باروک شد. این امر به وضوح در هبوط به دوزخ (1640، موزه هنر لس آنجلس کانتری، لس آنجلس) قابل مشاهده است که در آن بیننده خود را در وسط یک داستان می بیند.
نقاشی های دیگر عبارتند از ماری (50-1646، موزه هنرهای زیبا، بوداپست)؛ به من دست نزن(نولی می تنجره) (حدود 1640، موزه هنرهای زیبا، بوداپست); و سنت جان کشیش در پاتموس (1646-50، موزه هنرهای زیبا، بوداپست).
کلیسای جامع گرانادا
در سال 1644، کانو دوباره به دلیل متهم شدن به قتل همسرش، مجبور به فرار شد. او در ابتدا به والنسیا گریخت، اما در سال 1652 مورد رحمت قرار گرفت و موقعیتش در کلیسای جامع گرانادا به او اعطا شد.
کانو به عنوان معمار اصلی کلیسای جامع منصوب شد و برای حفظ موقعیت خود دستورات مقدس را پذیرفت، و توانست این سمت را تا زمان مرگش حفظ کند. کانو قرار بود بسیاری از ویژگی‌ها و تزئینات نمای غربی کلیسای جامع را طراحی کند – که شهرت او به عنوان یکی از بزرگترین معماران آن روز اسپانیا بر آن استوار است – اما نما پس از مرگ او توسط جانشین اش خوزه دو گرانادوس ساخته شد.
این کلیسای جامع بسیاری از آثار هنری مسیحی کانو را در خود جای داده است، از جمله مجسمه چوبی چند رنگی از لقاح پاک (1655) که برخی از آن به عنوان شاهکار او یاد می کنند. آثار او از گرانادا هماهنگ و آرام هستند. ثمال دیگر حوا (1666، کلیسای جامع گرانادا) است – نیم تنه چوبی بزرگی که بسیار ظریف و زنانه است. حوای کانون با هوشمندی و جذابیتی دلربا میدرخشد. او هرگز نتوانست جفت آن، مجسمه نیم تنه چوبی آدم، را کامل کند، این کار بعدا توسط خوان ولز د یولوآ تکمیل شد.
دیگر کارها
دیگر نقاشی‌های کانو در مجموعه‌های موزه‌های سراسر جهان عبارتند از: بصیرت سنت جان (1635، مجموعه والاس، لندن)؛ بشارت (حدود 1645، موزه دل پرادو)؛ مسیح مرده با حمایت یک فرشته (52-1646، پرادو)؛ لقاح پاک (1648، موزه استانی، ویتوریا)؛ و بصیرت سنت برنارد (حدود 1650، پرادو).
کانو در سال 1667 در گرانادا درگذشت. متأسفانه زمان با بسیاری از نقاشی‌ها و مجسمه‌های او مهربان نبوده است، چندین مورد از بهترین‌های او در انقلاب‌ها و جنگ‌ها از بین رفته‌اند.