معماری رنسانس ونیزی

برای راهنمایی برای تکامل طراحی ساختمان،
نگاه کنید به: معماری: تاریخ، سبک ها (3000 قبل از میلاد – حال).
برای اطلاعات بیشتر در مورد توسعه هنر در ونتو،
نگاه کنید به: هنر رنسانس در ونیز (1600-1400).

معماری رنسانس اولیه در ونیز

ونیز بر روی گل و لای آبرفتی ساخته شده است. ساختمان‌های آن توسط شمع‌هایی پشتیبانی می‌شوند، دیوارهای بیرونی آن‌ها توسط کانال‌هایی که شهر را در هم می‌پیچانند محدود شده‌اند. همانطور که نقشه معروف حکاکی روی چوب (اکنون در موسسه هنر مینیاپولیس) که توسط هنرمند یاکوپو دی باربری (1460-1515)چاپ شده است، نشان می دهد، تا سال 1500، زمین در سطح بالایی قرار داشت. ونیز قبلاً در مرزهای کاملاً محدود خود شلوغ بود. در کاربردهای داخلی، معماری گوتیک ونیزی، که توسط منتقد هنری، ویکتوریایی جان راسکین در “سنگ‌های ونیزی” تمجید شده بود، تا قرن پانزدهم بخوبی زنده ماند. (برای اطلاعات بیشتر، سبک گوتیک را نیز ببینید.)

نماهای کاخ دوج، ساخته شده در سال های (1424-1309)، با آثار تزئینی پرآب و تاب و سنگ مرمر رنگی خود از نظر بصری چشمگیر است. در ساختمان‌های خصوصی، محدودیت‌های سایت اغلب معماران را بر آن می‌دارد تا تلاش‌های خود را روی نماها متمرکز کنند.
خانه ی کونتارینی(40-1422)که کادورو نامیده می شود، از انبوهی از طلا در نمای آن استفاده شده است. تغییرات در نیمه دوم قرن پانزدهم از طریق پادوآ به ونیز رسید.

مجسمه ساز و معمار، پیترو لومباردو (1515-1435) در سال 1464، قبل از اقامت در ونیز، آنجا بود، جایی که او و دو پسر مجسمه سازش آنتونیو لومباردو (1516-1458) و تولیو لومباردو (1532-1458) مسئول اولین آثار رنسانس ونیزی بودند. آنها اسکوآلو دی سن مارکو را در حدود سال 1490 بازسازی کردند و نما را با چشم اندازی توهم گرایانه که یادآور آندره آ مانتگنا (1506-1431) بود، تزئین کردند که به صورت برجسته حکاکی شده بود.

تقریباً در همان زمان، تولیو لومباردو مسئول مقبره دوج آندریا وندرامین بود، بنای یادبودی که بر پایه طاق پیروزی رومی ساخته شده بود و با مجسمه‌های برجسته و مستقل(خود ایستا) تزئین شده بود؛ که نمونه‌های اولیه دقیق یونانی-رومی را به یاد می‌آورد. (برای جزئیات به معماری رومی مراجعه کنید.) با این حال، لومباردی ها استثنایی بودند. به طور کلی، سنت های محلی جای خود را به پیشرفت کلاسیک گرایی در ونیز کندتر از ایتالیای مرکزی داد. بسیاری از کاخ‌های پاتریسیون که در کنار کانال بزرگ قرار دارند، متعلق به اواخر قرن پانزدهم هستند. مانند پالاتزو داریو و پالاتزو کورنارو اسپینلی، آنها ویژگی های کلاسیک را با واژگان معماری سنتی تر گوتیک ونیزی ترکیب می کنند.

دیگر معماران مهم کواتروسنتو که آثارشان بر معماری ونیزی تأثیر گذاشت عبارتند از: فیلیپو برونلسکی (1377-1446)، لئون باتیستا آلبرتی (1472-1404)، جولیانو دا سانگالو (1516-1443) و دوناتو برامانته (1514-1444).
برای راهنمای کلی نقاشی و مجسمه سازی رنسانس در ایتالیا، لطفاً به: هنر رنسانس (1530-1400) مراجعه کنید.

معماری رنسانس پیشرفته در ونیز

به طور خلاصه، پس از غارت رم، دو تن از بزرگ ترین معماران فعال در ونیز، جاکوپو سانسوینو (1570-1486) و آندریا پالادیو (1580-1518) بودند. نیمه اول قرن شانزدهم در ونیز تحت سلطه سانسوینو بود، در حالی که نیمه دوم قرن تحت سلطه آندریا پالادیو (1508-1580) بود که معماری رنسانس را در ونیز با کلیساها، کاخ ها و ویلاهای خود به پایان غرورآمیز رساند. تنها با ورود سانسوینو، که از غارت رم در سال 1527 به ونیز گریخت، سبک معماری کاملا کلاسیک در جمهوری ظاهر شد. سانسوینو نام خود را از استادش، مجسمه‌ساز فلورانسی، آندره آ سانسوینو (1529-1460) گرفته است.

او در سال 1503 به همراه جولیانو دا سانگالو به رم رفت. در آنجا او به عنوان دانشجوی عتیقه (باستانی) شناخته شد که مجسمه های آسیب دیده پاپ ژولیوس دوم را بازسازی کرد. او دوناتو برامانته ی معمار و رافائل نقاش (1520-1483) را می شناخت و مسئول طراحی کلیسای سن جیووانی دی فیورنتینی بود. در ونیز، سانسوینو مسئولیت ساختمان‌های عمومی اطراف میدان سنت مارک را بر عهده گرفت.

کتابخانه او در سال 1537 اولین نمونه کلاسیک گرایی ناسازگار در معماری ونیزی با ردیف ستون ها و نرده هایش بود. مانند تمام ساختمان‌های او، در برخورد با سنگ‌تراشی (همانند) مجسمه‌ است و با مجسمه‌های زیبا نیز تزئین شده است. مهم‌ترین مجسمه‌های سانسوینو در ونیز، پیکره‌های عظیم نپتون و مریخ هستند که در بالای پلکان کاخ دوج قرار دارند. لوژتای(یک ساختمان کوچک با تزئینات غنی در پایه برج ناقوس) او در پایه کمپانیله سنت مارکز، بهترین نمونه از مهارت او در ترکیب مجسمه سازی با معماری است. چهار برنز تقریباً به اندازه واقعی با ظرافت فوق العاده در سراسر نما در داخل قرار گرفته اند.

آندره آ پالادیو، جوان معاصر سانسوینو ، بومی ویچنزا، مسلماً بزرگترین معمار داخلی قرن شانزدهم بود. او مطمئناً یکی از تأثیرگذارترین افراد است. انتشار کتاب (چهار کتاب معماری ) اثراو در ونیز (1570)، تضمین کرد که طرح های او برای خانه های شهری و روستایی در ونتو، در سراسر اروپا شناخته شده است. در انگلستان تأثیر او بر اینیکو جونز (1652-1573) و دیگران منجر به برخی از بهترین خانه‌های (سبک پالادین) قرن هجدهم شد. در سال 1541، پالادیو توسط حامی خود، کنت تریسینو، فردی انسان گرا، برای مطالعه معماری به رم برده شد.

در نتیجه سبک پخته او نشان دهنده آشنایی کامل با کار برامانته و معماران رومی کمی جوانتر است؛ کسانی مانند جولیو رومانو (1546-1499) که از کارگاه و حلقه رافائل آمده بودند. با این حال، سبک پالادیو نیز یک سبک شخصی بود. او با واژگان کلاسیک که ویتروویوس به عنوان مرجع نهایی در نظر گرفته بود، از نوع خاص و ظریفی به صورت آزاد عمل کرد. به عنوان مثال ، در کاخ چیریکاتی در ویچنزا، که در سال 1551 آغاز شد، نما برای ایجاد یک ستون پیوسته در امتداد طبقه همکف و سه جایگاه در سمت چپ و راست بخش مرکزی توپر بالا گشوده می شود.

ویلا کاپرا (روتوندا) همان سالها با گنبد مرکزی و رواق های ایونیک شکل دار در هر طرف، تمرینی با تقارن کامل است. در مازر، ویلا باربارو یکی دیگر از خانه‌های پالادیایی است که با همکاری پائولو ورونز (88-1528) در دکوراسیون داخلی با نقاشی‌های دیواری بسیار ظریف و اغلب شوخ‌آمیز ترومپ لوئیل مربوط به سال‌های 1561-62 متمایز شده است. پالادیو همچنین چندین کلیسای زیبای ونیزی مانند سن جورجیو ماگیوره و ردنتور را طراحی کرد (به زیر مراجعه کنید). دیگر معماران رنسانس پیشرفته که در ونیز کار می کردند عبارتند از: بالدسار پروزی (1536-1481)، آنتونیو دا سانگالو جوان (1546-1484)، میشل سانمیکلی (1559-1484)، جاکومو دلا پورتا (1602-1533) و کارلو مادرنو (1556-1629).

نمونه های معروف معماری رنسانس ونیزی

کاخ سانتا سوفیا که بیشتر با نام کادورو یا “خانه طلایی” شناخته می شود، یک قصر به سبک گوتیک است که رو به کانال بزرگ در ونیز قرار دارد. به دلیل تزئینات طلایی که زمانی دیوارهای آن را تزئین می کرد، کادورو نامیده می شود و بین سال های 1428 و 1430 برای خانواده معتبر ونیزی کنتارینی ساخته شده است. معماران کادورو تیم معروف پدر و پسر، جووانی بون و بارتولومئو بون بودند. دیگر پروژه های طراحی بوون شامل درب مرمری باسیلیکای سانتا ماریا دی فراری بود (به زیر مراجعه کنید). علاوه بر این، آنها مأمور شدند تا پورتا دلا کارتاکلیسای سنت مارک (1442-1438) را طراحی کنند.

کلیسای بندیکتینی، پرهزینه اما عالی، سن جورجیو ماگیوره توسط آندریا پالادیو طراحی شد و بین سالهای 1566 و 1610 ساخته شد.
یک باسیلیکا، در اصطلاح کلاسیک معماری رنسانس، مرمر سفید درخشان آن در تالاب آبی روبروی پیاتزتا می درخشد و نقطه کانونی در افق ونیزی است. مدرسه بزرگ سن مارکو طراحی شده توسط پیترو لومباردو (1515-1435) رو به کامپو سان جووانی و پائولو یکی از بزرگترین میدان های ونیز است. در سال 1260 توسط انجمن سان مارکو به عنوان مقر آن ساخته شد، در سال 1485 در اثر آتش سوزی ویران شد و طی دو دهه بعد بر اساس طرح جدید لومباردو بازسازی شد.

نمای آن، با طاقچه های تزئین شده، مجسمه های ستون دار، بعداً توسط مائورو کودوسی به پایان رسید. اگرچه تا حدی نمونه ای عالی از کلاسیک گرایی رنسانس باقی مانده است، طاق ها و طاقچه ها به ساختمان طعم بیزانسی می دهند، که در بسیاری دیگر از طرح های محافظه کار ونیزی نیز دیده می شود. کیزا دل سانتیسیمو ردنتور(کلیسای مقدس ترین نجات دهنده) (که معمولاً ایل ردنتور نامیده می شود) توسط پالادیو طراحی شده است، در اسکله کانال دلا جودکا در ناحیه جودکا ونیز واقع شده است و برای تشکر از خدا به خاطر نجات دادن شهر از طاعون ساخته شده است. این شامل نقاشی های متعددی از تینتورتو (94-1518)، پائولو ورونزه و فرانچسکو باسانو است.

هیچ گزارشی از معماری ونیزی نمی‌تواند بدون ارجاع به کلیسای سانتا ماریا گلوریوسا دی فراری (که معمولاً به عنوان «فراری» نامیده می‌شود)، یکی از بزرگترین کلیساهای شهر کامل شود. این بنا که به عید عروج مریم مقدس (در روز ۱۵ اوت) اختصاص دارد، در کامپو دی فراری در مرکز منطقه سن پولو قرار دارد.کلیسای اصلی بین سال‌های 1250 تا 1338 ساخته شد، اما کمی بعد کار روی یک جایگزین بسیار بزرگ‌تر آغاز شد؛ ساختار امروزی که تکمیل آن بیش از یک قرن طول کشید. کلیسای جدید در سال 1442 تکمیل شد و طراحی آن را به فرا سپیونی بون نسبت می دهند که جسد او در کلیسا دفن شد. این کلیسا دارای دو صومعه است که یکی توسط سانسووینو طراحی شده و دیگری به پالادیو نسبت داده شده است.

این کلیسا شامل چندین گنجینه هنری است، از جمله مراسم باشکوه عروج مریم (18-1516) توسط تیتین (1488-1576)، و مجسمه جان باپتیست اثر دوناتلو (1386-1366). در سمت راست شبستان، بنای یادبود تیتیان (که در فراری مدفون است) قرار دارد. در سمت چپ مقبره آنتونیو کانوا (1822-1757) قرار دارد. پل معروف ریالتو ونیز که توسط معمار و مهندس ونیزی آنتونیو دا پونته (1595-1512) پس از آسیب جدی به نسخه چوبی اصلی در اثر آتش سوزی در سال 1574 به صورت سنگی طراحی شد، بین سال های 1588 و 1591 بازسازی شد. طراحی غیرمعمول V شکل تک طاق آن بر آثار ارائه شده از چندین هنرمند رنسانس دیگر، از جمله میکل آنژ، سانسوینو، پالادیو و ویگنولا غلبه کرد، که همگی یک طرح کلاسیک چند طاق را پیشنهاد کردند.

فهرست ساختمان های معروف

در اینجا لیست کوتاهی از مهم ترین ساختمان های ساخته شده در ونیز در دوران کواتروسنتو و سینکوئنتو آورده شده است. توجه: جمهوری ونیز شامل منطقه ونتو، با شهرهای آن ورونا، ویچنزا و ترویزو و غیره بود.

فراسیپاینو بون(حدود 1442-1368)
کلیسای سانتا ماریا گلوریوسا دی فراری (1442-1338)

جووانی بون و بارتولومئو بون
پالاتزو سانتا سوفیا(کوواردو)(30-1428)

پیترو لومباردو اسکوولا
گرانده دی سن مارکو(1505-1485)

جاکوپو سانسوینو
کتابخانه سنت مارک، ونیز (88-1596)
لوژتای دی سن مارکو، ونیز (40-1537)
پالازو کورنارو دلا کا گرانده، ونیز (61-1542)

میشل سانمیچلی
پالازو بویلاکوا، ورونا (1534)
پالازو گریمانی، ونیز (62-1540)

آندره آ پالادیو
ویلا پولانا، ویچنزا (50-1545)
ویلا کورنارو، ترویزو (54-1552)
کلیسای سن جورجیو ماگیوره، ونیز (1562)
ویلا لا روتوندا (ویلا کاپرا)، ویچنزا (91-1556)
ردرنتو دوم، ونیز (1592)
باسیلیکا (تالار شهر قرون وسطایی)، ویچنزا (1617)

آنتونیو دا پونته
پل ریالتو (91-1588)

آنتونیو کونتینی
پل آه، ونیز (حدود 1600)

مقالات بیشتر درباره هنر رنسانس در ونیز

نقاشی ونیزی (حدود 1800-1450)
تاریخچه و ویژگی های نقاشی رنگ روغن در ونیز

محراب‌های ونیزی (حدود 1600-1500)
نقاشی محراب در ونیز قرن شانزدهم

نقاشی پرتره ونیزی (حدود 1600-1400)
پرتره قرن 15 و 16 در ونیز

نقاشی رنگی تیتین و ونیزی (76-1500)
تئوری و عمل رنگ آمیزی در ونیز

طراحی ونیزی (حدود 1600-1500)
نگاهی به آثار تیتیان، جورجیونه، تینتورتو، پالما جیووانه، پائولو ورونزه

میراث نقاشی ونیزی
تأثیر نقاشی رنگ روغن ونیزی در اروپا

منابع

• ویژوال آرتز
• یونسورز آرت