محیط زیست

دامنه تاثیر ساختمان‌ها بر محیط زیست بسیار متنوع است. برخی از این تاثیرات شامل مشکلات ناشی از روند مرتبط با ساخت و ساز، مانند گرم شدن کره زمین، تخریب لایه ازن، از دست دادن زیستگاه طبیعی و تنوع زیستی، فرسایش خاک و انتشار آلاینده‌های سمی است. باید ساختمان را همچون موجودی جدید و زنده در نظر بگیریم. ساختمان بخشی جدایی‌ناپذیر از سایت است. دو دیاگرام بعدی، سیستم‌های خطی و باز ساختمان‌های معمولی و سیستم‌های بسته، چرخه‌ای و پایدار جایگزین شده را نشان می‌دهند.

ساختمان ساختاری فیزیکی است که از عناصر مختلف و همچون «ماشینی زنده» عمل می‌کند. مکانی که مردم در آن زندگی می‌کنند، وسایل برقی استفاده می‌کنند و دمای محیطی آن را برای خود تنظیم می‌کنند. تاثیرات زیست محیطی ساختمان تخت دو عنوان اصلی باید مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد:

1. به عنوان ساختار فیزیکی، برخی از اجزای ساختمان جسم مرده هستند. این اجزا به صورت جداگانه استخراج، تولید، مونتاژ، نگهداری، تخریب و در نهایت استفاده مجدد یا دفع می‌شوند. هر کدام از این قسمت‌ها، اثرات زیست محیطی مجزایی دارند و کل اثرات زیست محیطی ساختمان مجموع آن‌ها است.
2. به عنوان یک «ماشین زنده» تاثیر ساختمان بر محیط زیست سنجش می‌شود، هزینه راه اندازی ساختمان در طول عمر آن مطرح است. منابع ورودی که مورد نیاز خواهند بود، مانند انرژی، آب و خروجی‌ها آن مانند CO2 و ضایعات باید مد نظر گرفته شوند.

برای تعیین تاثیرات زیست محیطی واقعی یک ساختمان، تجزیه و تحلیل باید به گونه‌ای انجام شود که اهمیت نسبی عناصر و فرآیندهای مختلف ساختمان،‌ اولویت‌های کاهش اثرات زیست محیطی را منعکس کند. این تحلیل چرخه عمر نامیده می‌شود. اطلاعات مورد نیاز برای انجام این کار به طور جامع برای کل ساختمان قابل توجه است و به قدری مفصل است که انجام این کار را در اکثر شرایط، غیرعملی می‌کند. با این وجود، تجزیه و تحلیل عناصر یا اجزای ساختمان انتخاب شده امکان پذیر است. در حالی که ایده تجزیه و تحلیل “گهواره تا گهواره” (طراحی گهواره به گهواره یک رویکرد بیومیمتیک برای طراحی محصولات و سیستم‌هایی است که صنعت انسانی را بر اساس فرآیندهای طبیعت مدل می‌کنند، جایی که مواد به عنوان مواد مغذی در گردش متابولیسم های سالم و ایمن در نظر گرفته می شوند) ممکن است برای همه به جز متخصصان دور از دسترس باشد، درک این مفهوم به منطقی کردن انتخاب‌ها کمک می کند.

عوامل مختلفی بر مراحل مختلف عمر ساختمان تاثیر می‌گذارند، این عوامل در طول برنامه ریزی و ساخت و ساز به طور قطعی مشخص می‌شوند. تصمیمات در این دوره زمانی، میزان مصرف منابع و انرژی را در مراحل بعدی مانند تعمیر و نگهداری، نوسازی، تبدیل و بازسازی تعیین می‌کند. مسائلی که باید در این زمینه مورد توجه قرار گیرند به پنج دسته اصلی تقسیم می‌شوند:
• مصرف انرژی؛
• استفاده از مواد؛
• مصرف آب؛
• مدیریت زباله؛
• کنترل صدای مزاحم؛

انرژی

ساختمان‌های معمولی با مصرف انرژی از طریق مصرف منابع تجدیدناپذیر و آلوده کردن فضا از طریق انتشار گازهای گلخانه‌ای بر محیط زیست تاثیر می‌گذارند. صرفه جویی در انرژی بدون شک، سریع ترین، موثرترین و بهترین وسیله برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای است و سهم عمده‌ای در مبارزه با تغییرات آب و هوایی دارد (EC، 2005). مصرف انرژی در بخش ساختمان حدود 40 درصد از انرژی نهایی اتحادیه اروپا و ایالات متحده را مصرف می‌کند. بهره‌وری در این بخش پتانسیل دستیابی به اهداف EC یعنی کاهش 20 درصدی مصرف انرژی و انتشار CO2 تا سال 2020 را دارد و با پتانسیل صرفه جویی مقرون به صرفه حدود 11 درصد از کل مصرف انرژی نهایی اتحادیه اروپا را در بر می‌گیرد (EC,2008 a). دستورالعمل اروپا در مورد عملکرد انرژی ساختمان‌ها (2002/91/EC) (EPBD) ارزیابی و ارائه گواهینامه اجباری انرژی ساختمان را برای همه ساختمان‌ها در هنگام فروش اجبار کرده است. به منظور تهیه گواهی عملکرد انرژی باید ارزیابی ویژگی‌ها و سیستم‌های مرتبط با انرژی ساختمان انجام شود. که به طور کلی شامل تجزیه و تحلیل موارد زیر می‌شود:

• فرم و مساحت پوشش ساختمان و خواص حرارتی، خورشیدی، نور روز و نفوذپذیری هوا؛
• نصب گرمایش فضا و تامین آب گرم، کارایی درست و کنترل آنها؛
• سیستم‌ها و کنترل‌های تهویه، خنک کننده و تهویه مطبوع؛
• روشنایی ثابت؛
• سوخت‌ها و منابع انرژی تجدید پذیر؛

بازنویسی EPBD (2010/31/EU) ، تصویب شده توسط پارلمان اروپا و شورای اتحادیه اروپا در سال 2010، الزامات عملکرد انرژی را تقویت کرده و تلاش داشت تا پایان سال 2020 تمام ساختمان‌های جدید انرژی تقریبی معادل صفر داشته باشند (EU, 2010). در طراحی، کارآمد بودن انرژی، باید از طریق موارد زیر بررسی شده و از اجرای آن اطمینان حاصل شود:
• اصول طراحی غیرفعال به گونه‌ای اجرا شود که نیازهای انرژی ساختمان به حداقل برسد؛
• منابع انرژی تجدید پذیر برای تامین نیازهای انرژی کاهش یافته به کار گرفته شوند؛
• در جاهایی که سیستم‌های معمولی به کار می‌روند، کارآمدترین و کم آلاینده ترین انواع مشخص شوند؛

امروزه از دیدگاه زیست محیطی، در یک ساختمان معمولی، مقدار انرژی مصرف شده، مهم ترین موضوع انرژی است. تاثیر این انرژی عملیاتی بر سایر معیارهای ارزیابی زیست‌محیطی و چرخه حیات بیشتر است. با این حال، همانطور که ساختمان‌های آینده بسیار کارآمدتر می‌شوند، معیارهای ارزیابی دیگری قابل توجه می‌شوند. موسسه تحقیقات ساختمان بریتانیا اشاره داشته که در برخی از ساختمان‌های جدید و عایق‌بندی شده، انرژی موجود در بافت آن‌ها می‌تواند تا 50 درصد انرژی مصرف شده برای بهره‌برداری از آنها در یک دوره 25 ساله باشد. روش‌های رایج محاسبه عملکرد انرژی از روش‌های ساده که کاربردی آسان دارند (به منظور ارزان‌تر کردن گواهینامه انرژی و سازگاری قابل قبول نتایج) استفاده می‌کنند، درحالیکه ابزارهای محاسبه اجباری باید به گونه‌ای توسعه یابند که استانداردهای ساختمانی سخت‌تر را در خود جای دهند و مواردی نظیر راه‌حل‌های پیچیده‌تر و نوآورانه‌تر، انرژی عملیاتی، تجزیه و تحلیل زیست محیطی، هزینه چرخه عمر، کیفیت محیطی داخلی و مسائل زیست محیطی گسترده تر در آن رعایت شود.

مصالح

معیارهای انتخاب مصالح و اجزاء آن شامل هزینه، زیبایی، عملکرد و در دسترس بودن آن است. مشخصات زیست‌محیطی مصالح و اجزای ساختمان و نحوه مونتاژ آنها به معنی در نظر گرفتن انرژی تجسم‌یافته و اثرات زیست‌محیطی محلی و جهانی آن است. اثرات بر فضای داخلی ساختمان و اثرات زیست محیطی گسترده‌تر آن در بخش سلامت در نظر گرفته می‌شوند. انتخاب مصالح و اجزاء، نقش مهمی در تعیین عملکرد انرژی دارند. اگرچه انرژی تجسم یافته در سازه بتنی ممکن است بالا باشد، اما درصورتیکه برای تقویت گرمایش و سرمایش خورشیدی غیرفعال طراحی شده باشد، به راحتی می‌تواند منجر به کاهش مصرف انرژی طی چند سال استفاده شود. اجزای دیگری نیز مانند پنجره‌های کم گسیل و تاسیسات گرمایش و روشنایی کارآمد، به منظور بهره‌وری انرژی بسیار اهمیت دارند.

مصرف آب

استفاده بی رویه آب باعث ایجاد مشکلات زیست محیطی مختلفی می‌شود. این مشکلات شامل تامین آب برای استفاده ساختمان‌ها و همچنین مدیریت آب‌های سطحی و فاضلاب در مناطق مسکونی می‌شود. دستورالعمل چارچوب اتحادیه اروپا در سال 2000 چارچوبی قانونی برای حفاظت و احیای آب پاک در اروپا ایجاد کرده تا از استفاده پایدار درازمدت آن اطمینان حاصل کند. این دستورالعمل به آب‌های سطحی داخلی، آب‌های انتقالی، آب‌های ساحلی و آب‌های زیرزمینی می‌پردازد و چندین اصل نوآورانه را برای مدیریت آب، از جمله مشارکت عمومی در برنامه‌ریزی و ادغام رویکردهای اقتصادی همراه با بازیابی هزینه خدمات آب، پیشنهاد می‌دهد. طبق بسیاری از قوانین ساختمانی، تمام آب مصرفی در ساختمان‌ها باید از کیفیت قابل شرب برخوردار باشند. این آب از محیط طبیعی استخراج می شود و اغلب باعث کاهش سطح آب زیرزمینی و سطح آب در نهرها، دریاچه ها و باتلاق‌ها می شود. در این راه، تصفیه آن مستلزم ساخت و بهره برداری از تصفیه خانه‌های آب با استفاده از مواد و انرژی است.

پس از استفاده، فاضلاب باید از طریق مجرای فاضلاب عبور داده شود تا دوباره تصفیه شود، یا در محل قبل از رهاسازی، کم و بیش تصفیه شده و به محیط طبیعی بازگردد. علاوه بر این رویکرد، سطوح غیرقابل نفوذ شهری سرعت روان آب باران را افزایش می دهد، تبخیر طبیعی را کاهش می دهد و باعث فرسایش خاک در مناطق محوطه سازی شده و سواحل طبیعی می‌شود. آبراه‌ها برای جلوگیری از سیل به ساخت و ساز بیشتر – زهکشی، آبریز، خاکریز – نیاز دارند. در شرایط طوفان، آب های سطحی اغلب با فاضلاب تصفیه نشده یا نیمه تصفیه شده در سیستم های سرریز مخلوط می شوند و آلاینده ها را به محیط می‌ریزند. تیم طراحی می‌تواند بر روشی که مالکان ساختمان، استفاده کنندگان و پیمانکاران از آب پاک محافظت می کنند به شرح زیر تأثیر بگذارد:
• از اقدامات، تجهیزات و وسایل حفاظت از آب استفاده کنید؛
• حفاظت از منابع آب زیرزمینی را تضمین کنید؛
• از دفع ایمن فاضلاب اطمینان حاصل کنید؛

ضایعات و زباله‌ها

زباله‌های خانگی و تجاری، زباله‌های خیابانی، نخاله‌های ساختمانی، فرآیندهای صنعتی و سایر زباله‌ها همراه با فاضلاب مشکلات زیست محیطی فراوانی ایجاد می‌کنند. با وجود آنکه سیستم‌های مدیریت پسماند موجود در اکثر کشورهای اروپایی تمایل دارند اثرات محلی را به حداقل برسانند، دفع پسماندها اثرات قابل توجهی بر آلودگی زمین و هوا در مقیاس منطقه ای و جهانی دارند. دستورالعمل چارچوب اتحادیه اروپا در سال 2008 (دستورالعمل، 2008/98/EC) (EU، 2008b) مفاهیم و تعاریف اساسی مربوط به مدیریت پسماند را ارائه داده و اصول مدیریت پسماند مانند “اصل آلاینده” یا “سلسله مراتب زباله” را تشریح کرده است و در آن چارچوب قانونی کلی را برای موارد زیر ارائه می‌دهد:

• جمع اوری؛
• بهبود؛
• بازیافت؛
• ازبین بردن؛

تیم طراحی می‌تواند با اتخاذ راهکارهایی بر شیوه‌ای که مالکان، کاربران و پیمانکاران ساختمان به شیوه‌های پایدار کمک می‌کنند، تاثیر بسیاری بگذارد:
• بررسی تولید ضایعات از زمان کانسپت تا بهره برداری ساختمان؛
• طراحی برای به حداقل رساندن ضایعات در مصالح ساختمانی، کاهش نخاله و مواد دورریز در محل؛
• برنامه ریزی ذخیره سازی ایمن و کافی برای دسته‌بندی مختلف زباله، مقدماتی برای بازیافت یا دفع ایمن و کارآمد آن؛
• اطلاع پیمانکار از مسئولیت‌های خود در مرحله ساخت و ساز و توسعه استراتژی مدیریت پسماند که منجر به کاهش زباله و دسته‌بندی آن برای استفاده مجدد یا بازیافت شود؛.

در سوئد میزان زباله، ساخت یک ساختمان ده طبقه معادل یک طبقه کامل محاسبه شده است. هرچند، توسعه شیوه‌های پایدارتر برای زباله‌های ساخت و ساز و تخریب، کاملا به وجود امکانات و بازار فروش مواد بازیافتی وابسته است.

سر و صدای مزاحم

افزایش طرح‌های تراکم بالا همراه با مکانیزاسیون و شهرنشینی باعث شده تا سر و صدا یک مشکل جدی در اکثر سکونتگاه‌های انسانی در سراسر جهان شود. این امر تاثیرات محلی تا جهانی، قابل توجهی بر کیفیت زندگی در مناطق آسیب دیده دارد.

اهداف زیست محیطی

استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر

منابع انرژی تجدیدپذیر را می‌توان در نمای ساختمان یا در بیشتر ساختمان‌های جدید یا موجود به طور مناسب ادغام کرد. این امر منجر به کاهش مصرف سوخت فسیلی برای گرمایش، سرمایش و تامین برق می‌شود و اثرات زیست محیطی ساختمان‌ها را به حداقل می‌رساند و به کاهش انتشار CO2 کمک می‌کند. نکات زیر در ادامه راه‌کارهایی در این جهت ارائه می‌دهند:

• تقاضای انرژی ساختمان‌ها برای اهداف گرمایش، سرمایش و روشنایی را با استفاده از سیستم‌ها و فن آوری‌های خورشیدی غیرفعال (ویدها، فضاهای خورشیدی، دیوارهای خورشیدی، دودکش های خورشیدی، سقف‌ها و دیوارهای دارای عایق، روشنایی روز و غیره) به حداقل برسانید؛
• از سیستم‌های خورشیدی هوا برای تامین تهویه پیش گرم شده در محیط داخلی استفاده کنید؛
• از سیستم‌های خورشیدی آب و کلکتورها برای نیازهای آب گرم بهداشتی و گرمایش فضا با دمای پایین استفاده کنید؛
• پانل‌های فتوولتائیک در پشت بام‌ها و نماهای جنوبی، را با حداکثر توان برای تولید برق و مدیریت بار انرژی بکار ببرید؛
• استفاده از گرمایش محلی را تسهیل کنید؛

تعیین سیستم‌ها و وسایل کم انرژی

طراحی باید راه‌حل‌های آگاهانه مربوط به انرژی را در سطح ساختمان و منطقه در برگیرد. اجرای اقدامات نوآورانه و کاربرد موفقیت‌آمیز آن در فن آوری‌های انرژی مستلزم همکاری با تامین کنندگان انرژی در مرحله طراحی کانسپت ساختمان، با پیش‌بینی شبکه‌های شهری هوشمندتر است. نکات زیر این موضوع را در بر می‌گیرند:
• جابجایی زمانی پیک‌های الکتریسیته باید هرجا که امکان پذیر باشد معرفی شود که از طریق خواص حرارتی مناسب ساختمان و فناوری های کنترل بهتر حاصل می شود.
• مشخصات تجهیزات باید شامل سیستم های مدیریت بار با دستگاه های کنترلی باشد که تعرفه برق را بهینه می کند.
• سیستم های گرمایش و سرمایش باید دارای سیستم های مدیریت انرژی ساختمان (BEMS) باشند.
• روشنایی الکتریکی باید از لامپ ها و بالاست های کم مصرف و سیستم های کنترل روشنایی خودکار مناسب استفاده کند.
• سیستم های تابشی می توانند انرژی مورد نیاز برای گرم کردن فضاهای بزرگ را با استفاده بسیار متناوب کاهش دهند.
• سیستم های گرمایش/سرمایش محلی با دمای پایین می توانند با انرژی اتلاف منابع دیگر یا انرژی های تجدید پذیر ادغام شوند.
• سیستم های تهویه باید دارای تبادل حرارت و بازیابی از خروجی های هوای خروجی باشند.

استفاده زیرکانه مصالح

طراحی ساختمان باید رویکرد “گهواره به گهواره” را در تعیین مشخصات مصالح در نظر بگیرد تا بهره‌وری از منابع و تولید گازهای گلخانه ای درآن به حداقل برسد و موجب تسهیل استفاده مجدد و بازیافت مصالح شود. در این راستا در نظر داشتن نکات زیر حائز اهمیت است:

• در نظر گرفتن ارزیابی زیست محیطی مصالح و بررسی اجزای مناسب با آن؛
• تاکید بر دوام مصالح و اجزاء آن در طراحی؛
• تاکید بر انعطاف‌پذیری و امکان تغییر کاربری ساختمان در طول زمان؛
• در نظر گرفتن سهولت در بازسازی طراحی- نماها و پارتیشن‌بندی داخلی را باید بتوان بدون اختلال در ساختار فضا حذف و جایگزینی نمود؛
• در نظر گرفتن روشی برای جداسازی اجزا ساختمان‌ها و استفاده مجدد یا بازیافت آن‌ها در پایان چرخه عمر اجزا؛
• در نظر گرفتن سهولت نگهداری اجزا و سیستم ها در طراحی؛
• تشویق پیمانکار به استفاده از مواد سازگار با محیط زیست در طول ساخت و ساز و پاکسازی؛

تهیه آب سالم

57 درصد از جمعیت جهان آب آشامیدنی خود را از طریق سیستم لوله کشی تامین می‌کنند. این آب صرف آب جاری خانه‌ها می‌شود و 30 درصد دیگر از جمعیت آب خود را از طریق منابع آب سالم تأمین می‌کنند (سازمان بهداشت جهانی، 2010). مساله اصلی و حیاتی آب، عرضه با کیفیت آن است. محصولات سمی می‌توانند منابع آب را آلوده کنند و آنها را برای مصرف نامناسب کنند. اقدامات کنترلی در این سطح برای سلامت عمومی و ایمنی محیط زیست ما از اهمیت بالایی برخوردار است. توجه به نکات زیر در این راستا ضروری است:
• در توسعه‌های جدید، تامین آب، توزیع آب، دفع فاضلاب، زهکشی و فاضلاب باید بخشی جدایی ناپذیر از یک طرح جامع توسعه باشند؛
• منابع آب لوله کشی باید در برابر آلودگی باکتری‌های مضر یا مواد شیمیایی موجود در زمین محافظت شوند؛
• مخازن ذخیره آب خارجی یا داخلی باید همیشه پوشیده باشند تا رشد جلبک‌ها را به دلیل قرار گرفتن در معرض نور خورشید متوقف کرده و از ورود جوندگان به آن جلوگیری کند و همچنین در عین حال عملیات تمیز کردن آن را به صورت منظم و متناوب تسهیل کند؛
• مواد مورد استفاده برای خدمات آب نباید منبع آلودگی باکتریایی یا شیمیایی باشند؛

حفاظت و استفاده مجدد از آب

در هر طراحی، باید با استفاده از فناوری‌های صرفه جویی در مصرف آب و سایر اقدامات، مصرف آب به حداقل برسد و اثرات زیست محیطی سکونتگاه‌های جدید و موجود کاهش یابد. در این راستا توجه به موارد زیر ضروری است:
• در نظر گرفتن استراتژی جهت حفاظت از آب مصرف شده در ساختمان بسیار ضروری است؛
• برای تسهیل اندازه گیری و کنترل مصرف آب، در ساختمان کنتورهای آب نصب کنید.؛
• برای سرویس بهداشتی، دوش‌ها و سایر وسایل مصرف کننده آب از فن آوری‌های صرفه جویی در مصرف آب استفاده کنید؛
• اصول استفاده از آب خاکستری/سیاه باید در مراحل اولیه طراحی در نظر گرفته شوند؛
• باید مقرراتی را برای ذخیره آب باران و تصفیه آب خاکستری/سیاه در برنامه‌ریزی سایت و طراحی ساختمان در نظر بگیرید؛
• طراحی منظر باید به صورتی باشد که حداقل آبیاری را نیاز داشته باشند؛

تهیه ملزومات مربوط به پسماندهای بهداشتی و آب‌های سطحی

دفع کافی آب به بهبود سلامت و محیط زیست کمک می‌کند. زهکشی ناکافی آبهای سطحی می‌تواند باعث آبگرفتگی دوره‌ای جاده‌ها و چاه‌ها شده و خطرات ایمنی و زیست محیطی بسیاری ایجاد کند. {به همین دلیل در نظر گرفتن موارد زیر ضروری است}:

• سامانه استراتژی مدیریت فاضلاب را برای ساختمان در نظر بگیرید؛
• طراحی و ساخت سیستم های زهکشی باید با اصول بهداشتی مطابقت داشته باشد. از نشت نکردن پساب به زمین‌های اطراف و آلوده نکردن منابع آب اطمینان حاصل کنید؛
• لوله کشی ساختمان باید برای تعمیر و نگهداری به راحتی در دسترس باشد و از فشار برگشتی که ممکن است منجر به آلودگی سیستم تامین آب شود اجتناب کنید؛
• مواد انتخاب شده برای سیستم‌های لوله کشی باید از نظر استحکام، دوام، انرژی اندک و توانایی مقاومت در برابر عملکرد خورنده مواد زائد مناسب باشند؛

استفاده مجدد، بازیافت مصالح ساخت و ساز و پسماندهای خانگی

طراحی دقیق و مدیریت سایت می‌تواند منجبر به کاش ضایعات ساختمانی شود. به همین جهت، ذخیره سازی، جمع آوری و دفع زباله‌های خانگی پس از ساکن شدن افراد در ساختمان بسیار ضروری است. روش‌های دفع تا حد زیادی به در دسترس بودن مکان‌های مناسب، هزینه حمل و نقل، عوامل اجتماعی-اقتصادی و شرایط محلی بستگی دارد.

پسماندهای ساخت و ساز:
• در جهت کاهش آلودگی از برش مصالح در محل و الزام پیمانکار به استفاده از برش‌ها، باید دقت بسیاری بر اندازه مصالح در طراحی صورت گیرد؛
• تجهیزاتی را در جهت جابجایی، نگهداری و حفاظت از مصالح در نظر گرفته شود.
• از پیمانکاران بخواهید که برای برآورد دقیق و سفارش مصالح برنامه‌ریزی کنند.
• نحوه جداسازی، ذخیره سازی و جمع آوری یا استفاده مجدد از مصالح قابل بازیافت را مشخص کنید.
پسماندهای خانگی:
• در راستای رفاه جابجایی زباله‌ها، تسهیلاتی را با در نظر گرفتن فضای کافی برای تصفیه در محل، همراه با راحتی برای جمع کننده زباله و استانداردهای بالای بهداشت و ایمنی باید فراهم کنید؛
• انباری را برای هر خانه به صورت جداگانه در توسعه‌ فضای مسکونی فراهم کنید؛
• مخزن مناسب و قابل دسترس جهت بازیافت، در مناطق کاری در توسعه‌های تجاری در نظر بگیرید؛
• مسیرهای دسترسی قابل تشخیص که به تمام مخازن برای جمع آوری زباله راه دارند را بدون عبور از قسمت‌های اصلی ساختمان در طراحی در نظر بگیرید؛
• محل تمجع اصلی برای زباله را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از مجموعه ساختمانی با طراحی مناسب در نظر بگیرید؛
کنترل سر و صدای مزاحم در فضای باز:
• ساختمان‌های صنعتی باید عایق بندی شده تا از انتقال صدا در آن جلوگیری شود؛
• خیابان‌های اصلی شهری باید با کمربندهای حفاظتی سبز تعریض شوند تا مناطق مختلف را از هم جدا کند؛
• تردد وسایل نقلیه در مناطق مسکونی، به ویژه در شب، باید ممنوع یا کاهش یابد؛
• تا حد امکان از سنگفرش و سایر سطوح سخت خودداری شده تا انعکاس از سطح زمین به حداقل برسد. از پوشش گیاهی و مناطق چمن برای جذب صدا استفاده کنید؛

راهبردهای طراحی سبز

کیفیت محیطی ساختمان و عملکرد بهینه آن بیشتر بر اساس اصول طراحی غیرفعال است که از طریق توسعه فرم، پوشش و سیستم‌های ساختمان قابل حصول است. با برخورداری از علم معماری مدرن، در دسترس بودن فناوری‌ها و مصالح نوآورانه و نرم‌افزارهای رایانه‌ای پیچیده برای شبیه‌سازی و ارزیابی عملکرد، پوسته بنا می‌تواند به جای یک جداکننده صرف مانند گذشته، به یک واسطه محیطی تعاملی تبدیل شود. پروژه‌های تحقیقاتی نشان داده‌اند که طراحی موفقیت‌آمیز ساختمان پایدار، نیازمند طراحی منحصر به فرد مبتنی بر فرآیند تصمیم‌گیری است که از طریق آن ارتباطات متقابل بین مکان ساختمان، فرم، پوشش و سیستم‌های مهندسی در استراتژی‌های طراحی یکپارچه برای دستیابی به راه حل‌های بهینه در هزینه و ارائه معماری با کیفیت در نظر گرفته می شود. آشنایی و شناخت طیف گسترده‌ای از استراتژی‌های غیرفعال و فعال که ممکن است به عنوان نقشه‌ راه برای هدایت انتخاب‌های طراحی عمل کنند، ضروری است. معرفی استراتژی‌های طراحی غیرفعال در کاهش تقاضا برای انرژی، آب و مصالح و تامین نیازهای انرژی کاهش‌یافته از منابع تجدیدپذیر و یکپارچه‌سازی صرفه‌جویی در انرژی، و استفاده از فناوری‌های کارآمد و سیستم‌های کنترل از این موارد است .

مواردی نظیر شرایط آب و هوایی، موقعیت شهری یا روستایی، ویژگی‌های سایت، عملکرد ساختمان، در دسترس بودن مصالح و اجزاء بر انتخاب استراتژی‌های طراحی تاثیر می‌گذارند. بخش زیر بسیاری از استراتژی‌هایی که ممکن است با توسعه فرآیند طراحی در چرخه پردازش، به راه‌حل‌هایی جهت تسهیل در روند توسعه راه‌حل بهینه، به کار گرفته شوند را نشان می‌دهد.

مفهوم همسایگی: شهری و محلی

فرم شهری نتیجه تعامل پیچیده فشارها و تاثیرات متقابل اقلیمی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، استراتژیک، زیبایی شناختی، فنی و مقرراتی است. بسیاری از تصمیمات برنامه‌ریزی تاثیراتی فراگیر و طولانی مدت بر انسجام اجتماعی و کیفیت زندگی افراد و محیط جهانی دارند.

در مقیاس شهری، مسائل مربوط به حفاظت از سوخت‌های فسیلی و منابع انرژی و میزان نیاز به منابع انرژی سازگارتر با محیط زیست، مورد توجه قرار گرفته‌اند. با این وجود، بهینه‌سازی انرژی به خودی خود یک هدف نیست، بلکه بخشی از یک جستجوی یکپارچه، برای توسعه پایدار است که تاثیر محلی، منطقه‌ای و جهانی شهرها را بر هوا، زمین، آب، پوشش گیاهی، حیات وحش و جمعیت انسانی به رسمیت می‌شناسد.

معماران به ندرت قدرت تصمیم گیری در مورد مکان پروژه در بافت شهری را دارند. در بسیاری از موارد سایت پروژه اعم از شهری، حومه، برون فیلد یا سبز، قبل از مشارکت معماران در پروژه انتخاب می شود. نقش معمار در برنامه ریزی جامع در بین مرزهای فرهنگی و قانونی متفاوت است و تفاوت‌های فرهنگی مشخصی بین دولت‌ها وجود دارد، اما به طور کلی معماران تاثیر بیشتری بر شکل دادن به محیط طراحی شده در کشورهای دارای شهرنشینی تاریخی دارند. آموزش تخصصی برای معماران در این کشورها، این حرفه را برای نقش‌های فعال در طراحی و برنامه‌ریزی شهر و به‌ویژه آماده‌سازی زمینه طراحی برای معمارانی که به‌طور متعارف‌تر روی ساختمان‌های فردی کار می‌کنند، آماده می‌کند. در مقیاس بلوک شهری، معماران بیشتر در فرآیند برنامه ریزی درگیر می شوند و تصمیمات طراحی که می گیرند پیامدهای قابل توجهی در حوزه پایداری دارد. در بسیاری از کشورها، مانند هلند یا اسپانیا، ساخت طرح برای بلوک شهری بسیار ساختارمند و منظم است، در حالی که در برخی دیگر، معمار زمینه بیشتری برای مداخله در طراحی دارد.

در این مقیاس، بسیاری از تصمیمات در مورد محله، بلوک و ساختمان و همچنین زندگی مشترک ساکنان، گاهی اوقات بدون آگاهی از تاثیرات آن گرفته می شود. مواردی نظیر جهت نور روز، جنبه‌های سه بعدی شکل، ترکیب کاربری‌ها، حمل و نقل (دسترسی به حمل و نقل عمومی، پارکینگ، دوچرخه سواری) و نحوه دسترسی‌پذیری، گونه‌شناسی ساختمان کارآمد، مناطق سبز یا منظر، فضای باز مشترک، فضای بازی، امکانات دفن زباله و بازیافت، کمک هزینه برای سازگاری؛ را می توان عمیقا بر بهترشدن یا بدترشدن تصمیمات برنامه‌ریزی معماران اثر بگذارند. این فهرست جامع نیست و تصمیمات طراحی تاثیرات

اقتصادی، اجتماعی و در واقع سیاسی فراتر از محدوده خود بلوک شهری دارند. این واقعیت که طراحی بلوک شهری خاص یک الزام برای اکثر اشکال شهری در اروپا است، فرصتی را برای معماران فراهم می کند که با دیگر متخصصان طراحی کار کنند. در حالی که می توان بحث کرد که آیا آموزش طراحی فضایی معمار به طور منحصر به فرد این حرفه را برای مفهوم سازی و فرموله کردن پیشنهادهای طراحی فضایی واجد شرایط می کند. باید در نظر داشت متخصصان دیگر از جمله مهندسان، معماران منظر و برنامه‌ریزان به طور فزاینده‌ای بخشی از تیم چند رشته‌ای طراحی محیط ساخته شده هستند. تاکید روزافزون بر روش‌های کاری تیم طراحی یکپارچه برای کارهای طراحی شهری در مقیاس بزرگ قابل توجه است، زیرا تفکر پیوسته‌تر به طور معمول به نتایج بهتری منجر می‌شود. یک پیشرفت اخیر افزایش تعداد معمارانی است که به دنبال آموزش تخصصی در طراحی شهری، شهرسازی و در نتیجه ارزیابی مجدد زمینه طراحی ساختمان فردی هستند.

اقلیم خرد: آب و هوای منطقه‌ای

آب و هوای شهری با مناطق اطراف متفاوت است و یک رابطه قوی میان فرم‌ها، فضاهای شهری و طراحی استراتژیک شهری با بهینه‌سازی انرژی وجود دارد. در مقیاس بلوک و محله، تصمیمات طراحی می‌توانند ریزاقلیم محلی را به طور مثال،از طریق ایجاد سایبان در برابر قرار گرفتن بیش از حد در معرض آفتاب یا باد، یا بهبود اثرات منفی شرایط شهری مانند آلودگی صوتی، جوی یا بصری، بهبود بخشند. چیدمان‌های مختلف منجر به ریزاقلیم‌های متفاوت می‌شود و راحتی بیشتر یا کمتری را ممکن است فراهم کند.

درجه حرارت

شهرهای بزرگ به طور قابل توجهی گرم‌تر از حومه اطراف هستند، به طوریکه معمولا، میانگین دمای روزانه 1-2 درجه سانتیگراد بالاتر است. این امر به دلیل عوامل متعددی ممکن است ایجاد شود که با هم اثر “جزیره گرما” را تشکیل می‌دهند:
• گرما توسط ساختمان‌ها، سیستم‌های حمل و نقل و صنعت منتشر می‌شود.
• مواد سطحی متراکم در زمین و ساختمان ها گرما را به طور موثرتری نسبت به خاک یا پوشش گیاهی ذخیره و هدایت می کنند.
• ساختمان‌ها جریان باد را مختل می‌کنند و اثر خنک کنندگی بالقوه آن را کاهش می‌دهند.
• سطوح غیر قابل نفوذ، که باعث تخلیه سریع آب می‌شوند، تبخیر را کاهش می‌دهند، بنابراین اثر خنک کنندگی کمتری وجود در آن دارد.

باد

به دلیل موانعی که ساختمان‌ها و سایر سازه‌ها برای جریان باد ایجاد می‌کنند، حرکت هوا در شهرها به طور متوسط ​​کندتر اما متلاطم‌تر از مناطق روستایی است. سرعت باد در یک شهر معمولا نصف سرعت آن در آبهای آزاد محاسبه شده است.

نور خورشید

ساختمان‌ها و سایر سازه‌های شهری تا حدودی از تابش مستقیم نور خورشید جلوگیری می‌کنند. این امر که ممکن است یک مزیت یا ضرر باشد به سایر پارامترهای ریزاقلیم بستگی دارد. بسته به عرض جغرافیایی، قرار گرفتن در معرض یا محافظت در برابر آفتاب تابستان می‌تواند اهمیت بیشتری داشته باشد.

کیفیت هوا

آلاینده‌های ناشی از ترافیک، سیستم‌های گرمایشی و فرآیندهای صنعتی، نور خورشید را جذب و پراکنده می‌کنند. این امر تابش مستقیم خورشید را تضعیف می‌کند اما تشعشعات پراکنده را در روزهای بدون ابر افزایش می‌دهد. کیفیت هوا پیامدهایی برای کاربردهای انرژی خورشیدی و تهویه طبیعی دارد. علاوه بر این، آلاینده‌ها منجر به پوسیدگی سریعتر مصالح ساختمانی کی‌شوند. کیفیت هوا، به ویژه غلظت CO، CO2، SO2، NOx و ذرات بر سلامت انسان تاثیر مضر دارند. این ذرات در هوای شهر ده برابر بیشتر از روستاها تخمین زده می شوند (Hough, 1995). یافته‌های یک مطالعه اخیر که در آتن، یونان برای بررسی اثرات نامطلوب قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا در طولانی‌مدت انجام شد، نشان می‌دهد که آلودگی هوا یک عامل موثر در بروز رینیت و اختلال عملکرد ریه کارکنان پست و بسته‌رسان‌ها است (Karakatsani et al, 2010).

آلودگی هوا به دو صورت باید در نظر گرفته شود: ابتدا، تاثیر آلاینده‌ها بر طراحی و عملکرد ساختمان و بر سلامت ساکنان؛ سپس، بررسی آنکه ساختمان‌ها موجب آلودگی بیشتر هوا نشوند. بدین منظور:
• بادهای غالب را در طرح‌بندی و جهت‌گیری خیابان‌ها در نظر بگیرید. چیدمان ساختمان‌ها را در جهت محافظت از فضاهای عمومی قرار دهید، مگر آنکه، نیاز به خنک سازی یا پراکندگی آلاینده‌های جوی مد نظر باشد.
• در آب و هوای خنک، برای خیابان‌ها و فضاهای باز جهت گیری‌های خورشیدی مطلوب را در نظر بگیرید. در صورت امکان، از تحت الشعاع قرار دادن پوشش گیاهی یا سازه‌های اطراف بر مناطق تجمع نور خورشیدی در فصل گرما جلوگیری کنید. در مقابل در آب و هوای گرم، از سایه موجود بهترین استفاده صورت گیرد.
• بر تاثیرات مصالح پوششی در سطح زمین توجه کنید. سنگ، آجر، بتن و مواد مشابه با ظرفیت حرارتی بالا، ذخیره گرمایی را تشکیل می‌دهند که می‌تواند به دمای بالای هوا کمک کند. آب می‌تواند از طریق تبخیر اثر خنک کنندگی داشته باشد، همانطور که پوشش گیاهی از طریق سایه اندازی و تبخیر- تعرق می‌تواند اثر خنک کنندگی داشته باشد.

کاربری زمین

کاربری زمین یک عامل بسیار مهم در شکل پایدار شهری است. در طول قرن بیستم، مقررات منطقه‌بندی، منجر به جداسازی مکان‌هایی شده است که شهروندان در آن کار می‌کنند از مناطقی که در آن زندگی می‌کنند، خرید می‌کنند یا تفریح ​​می‌کنند. این امر باعث شده که بسیاری از مردم مسافت‌های بیشتری را به صورت روزانه طی کنند، کیفیت زندگی آن‌ها کاهش یابد و علاوه بر این، سطح آلودگی جهانی از طریق انتشار گازهای گلخانه‌ای از سیستم‌های حمل و نقلی که مجبور به استفاده از آن‌ها هستند، افزایش یابد.

بعدتر، در جهت ساخت شهرهای پایدار، این سیاست‌ها شروع به تغییر کردند. مراکز شهر یا محله، ساختمان‌ها و فضاهای چند منظوره با ترکیبی از کاربری‌های مدنی، اداری، خرده فروشی، تفریحی و مسکونی موجب راحتی در سفرهای چند منظوره می‌شوند. مسکن توسعه‌یافته در دسترس مدرسه، محل کار، مغازه‌ها، امکانات اجتماعی و بهداشتی باعث کاهش سفر شده و به مردم امکان دسترسی آسان‌تر به مشاغل، مشتریان و کارگران بالقوه را ایجاد می‌کند.

ترکیب گسترده‌ای از انواع خانه‌ها باید در یک منطقه شهری معین فراهم شود، به طوری که مردم بتوانند مسکن با طراحی و قیمت مناسب را در فاصله کوتاهی از محل کار پیدا کنند. چنین مناطقی می‌توانند طیف گسترده‌ای از مهارت‌ها و حرفه‌ها را برای اشتغال محلی جذب کنند. گروه‌های سنی مختلط می‌توانند اوج تقاضا برای امکانات تفریحی، حمل و نقل عمومی و سایر خدمات را کاهش دهند.

سایت‌های شهری پرتراکم، که قبلا سرویس‌دهی شده‌اند و بخشی از زیرساخت‌های قابل دسترس هستند، باید تا حد امکان مورد بهره‌برداری قرار گیرند. استفاده مجدد از یک سایت موجود، از بسیاری از هزینه‌های خدماتی و زیرساختی توسعه یک سایت سبز و دست نخورده جلوگیری می‌کند و علاوه بر این، کیفیت زیست محیطی و زیبایی شناختی را در همسایگی نزدیک آن افزایش می دهد.

تراکم

به طور کلی در مباحث پایداری بحثی وجود دارد که الگوهای توسعه پایدار شهری بر نوسازی بافت موجود و به کارگیری اصول زیست اقلیمی برای همه فعالیت‌های انجام شده در آنجا وابسته است. با این حال، استدلال‌هایی برای تراکم بالا و کم نیز وجود دارد. تراکم بالاتر می تواند به معنای مصرف انرژی کمتر در ساختمان‌ها، هدر رفتن کمتر سایت‌های سبز، استفاده بیشتر از حمل و نقل عمومی و افزایش پتانسیل برای گرمایش منطقه‌ای و سایر اشکال رایج باشد. همچنین می‌تواند مزایای اجتماعی-اقتصادی نیز داشته باشد. به عنوان مثال، عمر و بقای تجاری بسیاری از خدمات به تراکم جمعیت نسبتا بالا و مشتریان آنها بستگی دارد. در اکثر کشورهای غربی، توسعه‌های مسکونی با تراکم بالاتر در نزدیکی گره‌های حمل‌ونقل عمومی متمرکز شده‌اند. با این حال، در حالی که مناطق با تراکم بالا با ارائه کارآمدتر خدمات و دسترسی همراه است، اثرات منفی احتمالی مانند کمبود فضای عمومی و آلودگی باید مورد توجه قرار گیرد.

تراکم پایین ممکن است منجر به کیفیت زندگی بالاتر، خانه‌های بزرگ‌تر، امکان کار از خانه، برخورداری از باغ یا فضای سبز برای کاشت سبزیجات و کمپوست شود، اما می‌تواند به معنای استفاده ناکارآمد از حمل‌ونقل نیز باشد.

ساختمان‌های بزرگ یا مرتفع نه تنها تمایل دارند انرژی بیشتری را در داخل مصرف کنند، بلکه تاثیر شدیدتری بر محیط بیرونی از نظر سایه، تلاطم باد، سایه و باران دارند. کاهش اندازه یا تراکم می‌تواند ریزاقلیم را بهبود بخشد، اما اگر این امر هزینه‌های سرمایه‌گذاری را افزایش دهد، سود کاهش می‌یابد، یا ممکن است مسکن ارزان‌تر شود. مساله مهم در حفظ تراکم‌های یکسان، فرم‌های مختلف ساختمانی برای ایجاد شرایط آب و هوایی بهتر در خارج و داخل بدون تاثیر بر هزینه‌ها است. این امر در توسعه‌های یکپارچه بزرگ با کنترل مرکزی آسان‌تر از شرایطی است که مالکان فردی تنها با کدهای برنامه‌ریزی محدود می‌شوند.

در جهت توسعه‌های محله‌ای، میانگین تراکم خالص در هر هکتار 100 نفر [یا حدود 40 تا 50 خانه] توصیه می‌شود (بارتون، دیویس و گیز، 1995) بر این اساس که:
• این تراکم لازم برای پشتیبانی از یک سرویس اتوبوس خوب است؛
• کمترین تراکم برای طرح‌های گرمایش منطقه‌ای قابل دوام است؛
• بالاترین چگالی است که می‌تواند امکان دسترسی خوب نور خورشیدی را با چیدمان مناسب فراهم کند و سطح متوسطی است که امکان تنوع وسیعی از اندازه خانه و باغ را نیز فراهم می‌کند.

مزایای توسعه با چگالی متوسط تا بالا به صورت زیر است:
• جهت جمعیت معینی، افزایش تراکم، زمین بیشتری را برای مناطق سبز باقی می گذارد؛
• طرح‌های رشد و تولید مواد غذایی در مقیاس جامعه امکان‌پذیر می‌شود؛
• کاهش مسافت سفر به نفع دوچرخه سواران و عابرین پیاده تغییر می‌کند؛
• سیستم‌های گرمایش و سرمایش منطقه‌ای امکان‌پذیر می‌شوند در صورتیکه منابع محلی گرمای اتلاف در دسترس باشند.

حمل و نقل

کاربری زمین، تراکم و سیستم‌های حمل و نقل شهری به شدت به یکدیگر وابسته هستند. حمل و نقل جاده‌ای و ریلی ارزان و پهنه‌بندی تخصصی کاربری زمین، الگوهای سکونتگاهی پراکنده را تشویق کرده است. این امر، شهروندان را ملزم به سفرهای زیادی کرده و سیستم‌های حمل و نقل عمومی را غیراقتصادی می کند. امروزه خودروی شخصی سنتی بیهوده‌ترین مصرف کننده انرژی و منبع انتشار گازهای گلخانه ای است، بنابراین معماری پایدار باید با اقداماتی برای کاهش و محدود کردن استفاده از آن ترکیب شود. موفقیت تا حدی به سیاست‌های عمومی برای آرامش ترافیک، محدودیت‌های پارکینگ، قیمت‌گذاری جاده‌ها، اولویت استفاده از اتوبوس، تاکسی و سایر عوامل بستگی دارد که خارج از کنترل اکثر معماران است. در بسیاری از کشورها، در پاسخ به سیاست‌های عمومی، شاهد تغییر به سمت خودروهای الکتریکی هستیم که پیامدهای مهمی برای انرژی، انتشار گازهای گلخانه‌ای و همچنین کیفیت محیط زیست شهری را خواهد داشت.

در مقیاس بلوک، برنامه‌ریزی دقیق دسترسی به حمل و نقل عمومی و ارائه مسیرهای پیاده و دوچرخه سواری مناسب که به سیستم‌های شهری گسترده تر متصل می‌شوند، بسیار مهم است. توسعه قابل توجه باید در فاصله پیاده‌روی آسان (تقریبا 400 متر) از حمل و نقل عمومی باشد. برای دوچرخه سواران و عابران پیاده، مسیرها باید پیوسته، به طور منطقی مستقیم و عاری از ترافیک سنگین، صدا یا آلودگی باشند. چنین سیستم‌هایی سفر دوچرخه سواری و عابر پیاده را برای اهداف کاربردی و تفریحی تشویق می‌کنند.

طراحی باید راه‌حل های پایدار حمل و نقل را تشویق کند

طراحی می تواند موارد زیر را برجسته کند:
• دسترسی مناسب به خدمات برای همه شهروندان، صرف نظر از سن، توانایی، و وضعیت اقتصادی؛
• کاهش وابستگی به حمل و نقل ماشین معمولی؛
• استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، تاکید بر مسیرهای دوچرخه و راهروهای عابر پیاده؛
• کسب و کار الکترونیکی؛

مشوق ها برای استفاده از حمل و نقل با انرژی کم یا انتشار صفر:

• شبکه های مسیر دوچرخه یکپارچه با سیاست‌های برنامه‌ریزی شهری؛
• ارائه دوچرخه‌های شهرداری و وسایل نقلیه کم مصرف برای کرایه؛
• ایستگاه های شارژ/سوخت رسانی کافی برای وسایل نقلیه برقی و بیودیزلی؛
• دسترسی محدود برای خودروهای شخصی در مراکز شهرها و مکان های حساس به محیط زیست؛
• کمپین‌ها و مشوق‌های آگاهی عمومی؛

فضای سبز

یکی از جنبه‌های مهم برنامه‌ریزی شهری پایدار، تامین فضای سبز در مقیاس‌های مختلف است. فضای بازی، پارک‌ها و باغ‌های عمومی در مناطق شهری و فضاهای باز چند منظوره در اطراف، آلودگی را کاهش می‌دهند، مناطق حیات وحش ایجاد می‌کنند و امکان دسترسی به حومه شهر را برای ساکنان شهری فراهم می‌کنند. همچنین موجب سلامت اجتماعی، جسمی و روانی افراد و جامعه می‌شوند.

فضاهای سبز در یک محله می‌تواند ریزاقلیم محلی را تعدیل کند. پوشش گیاهی و اب می‌توانند رطوبت، دمای هوا، باد، آفتاب، صدا و آلودگی هوا را تغییر دهند. آنها همچنین در مدیریت آب‌های سطحی و به طور بالقوه پساب‌ها نیز نقش موثر دارند. در مقیاس شهری، پارک‌ها تاثیر قابل توجهی بر اقلیم کوچک دارند. دما در پارک‌های شهری می‌تواند 5 تا 10 درجه سانتی گراد کمتر از مناطق متراکم در اطراف آنها باشد. تاثیر این امر بر آلودگی نیز قابل توجه است. یک استراتژی بسیار سودمند، اتصال فضاهای سبز و زیستگاه‌های حیات وحش از طریق پیوندهای سبز خطی یا دایره‌ای به شبکه‌ای در سطح شهر است. این پیوندها می‌توانند کاملا باریک باشند و همچنان حرکت آزادانه عابران پیاده، دوچرخه سواران و حیوانات را در سراسر سیستم تسهیل کنند. طراحان می‌توانند صنعت را در پارک‌ها تنظیم کنند، یا سایت‌های بازیافتی را برای فضای باز دوباره احیا کنند. باید فضاهای تفریحی و عابر پیاده در برابر صدا، ترافیک و آلودگی محافظت شوند. با این حال، زمین‌های حاشیه‌ای کشت‌نشده یا نوارهای زمین در همسایگی راه‌آهن‌ها یا بزرگراه‌ها یا در سایت‌های صنعتی می‌توانند به اندازه پارک‌ها در پرورش گیاهان و جانوران موثر باشند.

در طول یک روز، یک درخت بزرگ می‌تواند 230000 کیلوکالری انرژی را از افزایش دمای هوا منحرف کند، که معادل 5 دستگاه تهویه مطبوع متوسط و کارکرد 19 ساعت آن است.
برای افزایش رطوبت در یک سایت موارد زیر مناسب است:
• افزایش ذخیره آب سطوح و کاهش زهکشی؛
• با استفاده از فواره‌ها، حوضچه‌ها، آبپاش‌ها و اسپری‌ها، وسیله‌ای برای خنک کردن تبخیری فراهم کنید.
• از پوشش گیاهی به جای مصالح محوطه‌سازی سخت استفاده کنید؛
• از کاشت کم برای کاهش تبخیر رطوبت از زمین استفاده کنید؛ پوشش گیاهی ازن، دی اکسید گوگرد، دی اکسید کربن و سایر آلاینده‌ها را جذب می‌کند و مقدار موجود در جو را کاهش می‌دهد.
• میکروارگانیسم‌های خاک به ویژه در کمک به تبدیل مونوکسید کربن به دی اکسید کربن موثر هستند؛
• • گیاهانی که در کنار جاده‌ها قرار می‌گیرند، اکسیژن آزاد می‌کنند که با اکسید نیتروژن ترکیب می‌شود و دی اکسید نیتروژن تشکیل می‌دهد و دوباره توسط گیاهان جذب می‌شود.

رابطه آب و زباله

مدیریت زباله و حفظ آب ارتباط تنگاتنگی با هم دارند. مدیریت نامناسب زباله‌ها می تواند به طور جبران ناپذیری کیفیت آب را به خطر بیاندازد و عواقبی برای جمعیت انسان و حیوان داشته باشد. آب پاک، منبعی است که همیشه باید از آن محافظت کرد.

از طراحی سایت و منظری که از آب مصرفی شرب عمومی استفاده می‌کند و همچنین از هرگونه اقدامی که ممکن است منجر به آلودگی آن شود، خودداری کنید.
نکات زیر باید در طراحی مد نظر قرار گیرد:
• به حداقل رساندن تقاضا برای آب مناسب برای آشامیدن؛
• به حداقل رساندن مقدار فاضلابی که باید توسط تصفیه مکانیکی مدیریت شود؛
• به حداقل رساندن تولید زباله‌های جامد، به ویژه زباله‌های طبقه بندی نشده؛
این مراحل باعث کاهش سرمایه و هزینه‌های جاری سیستم‌های تامین آب عمومی، زهکشی و مدیریت زباله می‌شوند.
سیستم‌هایی که آب‌های سطحی را از آب کثیف جدا می کنند نقش کلیدی دارند، در حالی که سیستم‌هایی که آب خاکستری را از آب سیاه جدا می کنند بسیار مطلوب هستند. فیلتر پوشش زمین نفوذ‌پذیر و حوضچه‌های نگهدارنده، اجازه می‌دهد تا آب باران به داخل خاک برگردد. آب خاکستری و آب سیاه در حالت ایده آل باید در سایت خود از طریق جداسازی، تصفیه و کمپوست‌سازی به جای سرازیر شدن به فاضلاب عمومی تصفیه و استفاده شود. تالاب‌های ساخته شده، همراه با تصفیه پساب، می‌توانند هزینه‌های تصفیه فاضلاب را تا 90 درصد در مقایسه با سیستم‌های مکانیکی معمولی کاهش دهند. آماده سازی عمومی در مقیاس همسایگی یا بلوک ممکن است جداسازی، جمع آوری و استفاده مجدد از زباله های جامد را اقتصادی تر کند. زباله‌های آلی را می‌توان به عنوان کمپوست استفاده کرد. زباله‌های قابل احتراق ممکن است برای تامین گرمایش منطقه‌ای مورد استفاده قرار گیرند، اما مقیاس عملیات باید به اندازه‌ای باشد که از انتشار سایر آلاینده‌ها در جو جلوگیری کند.

انرژی

بهره وری انرژی در مقیاس شهری با توجه به کاربری زمین، تراکم، حمل و نقل، آب و زباله – و همچنین با حمایت از منابع انرژی تجدیدپذیر به صورت مقرون به صرفه در مقیاس شهری ارتقا می‌یابد.
این امر به شدت به ویژگی‌های آب و هوا و شرایط محلی بستگی دارد؛ انرژی‌های تجدیدپذیر مانند برق آبی یا بادی، آب زیرزمینی یا زیست توده، خورشیدی فعال یا PV ممکن است گزینه‌های عملی یا غیر عملی باشند . با این وجود، حتی در مقیاس همسایگی یا بلوک، فرصت‌ها برای استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و استفاده کارآمدتر از منابع انرژی متعارف (مانند حرارت و برق ترکیبی یا گرمایش منطقه‌ای) بیشتر از آنچه که انتظار می‌رود، خود را نشان می‌دهد. در توسعه‌هایی با ترکیبی از ساختمان‌های مسکونی و صنعتی، پردیس‌های آموزشی یا بیمارستانی، این احتمالات ارزش بررسی دارند. همچنین مطلوب است، میزان تاثیرات پروژه‌های جدید یا بازسازی شده در مقیاس بزرگ بر زیست محیطشان در طول عمر بنا به صورت کمی بررسی شود.