مرکز پمپیدو – رنزو پیانو – ریچارد راجرز

مرکز ژرژ پمپیدو، پاریس

مرکز پمپیدو با نام کاملCentre National d’Art et de Culture Georges Pompidou طراحی‌شده توسط رنزو پیانو و ریچارد راجرز در سال 1971 تا 1977، به دلیل زیبایی صنعتی آشکار خود (در سازه و مواد) و معماری منحصر به‌فرد بدون ستونش شهرت دارد. این ساختمان یک مؤسسه فرهنگی اجتماعی است که در منطقه بیبِرگ پاریس، در نزدیکی لِس‌هالِس قرار دارد. این بنا، یکی از برترین موزه‌های هنر اروپا، موزه ملی هنر مدرن آوانگارد فرانسه را در خود جای داده است که بزرگترین موزه هنر مدرن (1960-1905) و هنر معاصر در اروپا (1960) است.

نام آن به یاد رئیس جمهور سابق فرانسه (1974-1969) نام‌گذاری شده‌است. این مرکز هر سال پذیرای حدود 6 میلیون بازدیدکننده است و یکی از نمادین‌ترین دستاوردهای معماری قرن بیستم است، زیرا طراحی قدیمی و معمولی موزه هنر را متحول کرده است. مرکز پمپیدو مطابق با معماری پیشرفته خود، در مارس 2009 با نمایشگاه خود با عنوان « درک تخصصی مواد نسبت به درک تصویری تثبیت‌شده» به شهرت رسید. در بازنمایی کاملاً عجیبی از سکوت در هنر مفهومی «موسیقیایی» با عنوان «4.33» اثر جان کیج (1992-1912)، نمایشگاه نُه اتاق کاملاً خالی را به نمایش گذاشت.

موزه ملی مدرن

زمانی که موزه ملی هنر مدرن در کاخ توکیو قرار داشت در سال 1947 تأسیس شد. این موزه در سال 1977 به مرکز پمپیدو منتقل شد. مرکز پمپیدو با مجموعه دائمی 60000 اثر، پس از موزه هنر مدرن(MoMA) در نیویورک، بزرگ‌ترین نمایشگاه هنر مدرن و معاصر در جهان است.

این مجموعه شامل برخی از بزرگ‌ترین نقاشی‌های قرن بیستم، به‌علاوه طرح‌های معماری، عکاسی، سینما، رسانه‌های جدید و مجسمه‌سازی است. منتخبی از این آثار در دو طبقه از مرکز پمپیدو به نمایش گذاشته شده‌است: یک طبقه به هنر مدرن
(حدود 1960-1905) و طبقه دیگر به هنر معاصر (1960 تا کنون) اختصاص دارد. علاوه بر این، نمایشگاه‌های موقت هنر مدرن و معاصر – مانند نمایشگاه مهم هنر فمینیستی با نام اِلِس “Elles” بین 2009 تا 2011 – به طور منظم در طبقه سوم روی صحنه می روند.

این پرتره توسط چیِم سَوتین (Chaim Soutine) طراحی شده است. این اثر یکی از شاهکارهای متعدد مرکز ژرژ پمپیدو است.

هنر مدرن (1960 – 1905) در مرکز پمپیدو

مجموعه دائمی آثار مدرنیستی موزه، نمونه‌هایی از تمام جنبش‌های اصلی هنر مدرن را از جمله: فوویسم، اکسپرسیونیسم، دی‌بروکه (سبک اسکپرسیونیسم در نقاشی آلمان)، سوارکار آبی (به آلمانی: (Der Blaue Reiter) نام گروهی از هنرمندان اکسپرسیونیسم) ، فوتوریسم، کوبیسم، تابشگری یا ریونیسم (به روسی: Районизм) ) که نوعی هنر انتزاعی ترکیبی از کوبیسم، فوتوریسم و ارفیسم بود)، سوپرماتیسم، ساخت‌گرایی، داداییسم، طراحی باهاوس، سوررئالیسم، اورفیسم (نوعی سبک کوبیسم در نقاشی فرانسه)، هنر انتزاعی، نقاشی متافیزیکی، رئالیسم جادویی، عینیت جدید ( سبک زندگی وایمار در هنر و ادبیات و معماری به عنوان واکنشی در برابر اکپرسیونیسم) و اکسپرسیونیسم انتزاعی شامل می‌شود. آثار قابل توجه شامل چندین ماکت از مجموعه‌ “اشیاء یافت شده”ی مارسل دوشان (1887-1968) است.

نقاشان مدرنیستی که در آن حضور دارند عبارتند از: کنستانتین برانکوزی، الکساندر کالدر، امبرتو بوچینی و آلبرتو جاکومتی، هانری ماتیس، آندره دراین، موریس دو ولامینک، لو دوانیر روسو، پل سیگناک، ژرژ براک، پابلو پیکاسو، فرناند لگر، خوان گریس، کرت شویست، لودویگ کرشنر، الکسی فون جاولنسکی، امیل نولده، اسکار کوکوشکا، اتو دیکس، جورج گروس، مارسل دوشان، جاکومو بالا، جینو سورینی، مارک شاگال، میخائیل لاریونوف، ناتالیا گونچارووا، الکساندر رودچنکو، پیت موندریانسکی، پل کالیسی، پیت موندریانس، پل کالیسی مالویچ، رابرت دلونه، ژرژ روو، بالتوس، مکس بکمن، هیم سوتین، مارک شاگال، مودیلیانی، ژان آرپ، جورجیو دی کیریکو، آندره برتون، سالوادور دالی، رنه ماگریت، مکس ارنست، خوان میرو، آندره ماسون، ژان تینگولی، و کلاین، جکسون پولاک، مارک روتکو، ویلم دی کونینگ، فرانسیس بیکن و بسیاری دیگر.

هنر معاصر در مرکز ژرژ پمپیدو (1960 تا کنون)

مجموعه دائمی آثار معاصر موزه جنبش‌های هنر معاصر مانند اُپ‌ـ‌آرت (نوعی هنر بصری متوهمانه)، پاپ آرت، نوو رئالیسم (بنیانگذاری‌شده توسط ایو کلاین)، آرت بروت، هنر مفهومی و مینیمالیسم و همچنین چندین گرایش و سبک مینی دیگر را به تصویر می‌کشد. هنرمندان برجسته عبارتند از مجسمه‌سازانی مانند آرمان (آرماند فرناندز)، سزار، نیکی دو سنت فال و جوزف بیویز، هنرمندان مجموعه مانند ژان دوبوفه و لوئیز بورژوا، چاپگرانی (فرآیندی در تولید اثر هنری با پرینت آن روی کاغذ، چوب،‌فلز و پارچه ) مانند اندی وارهول، هنرمندان اینستالیشن ( هنر سه‌بعدی برای درک فضا) مانند کریستین بولتانسکی و نقاشانی مانند ویکتور وازارلی و رابرت راشنبرگ، در این موزه حضور داشتند.

از دیگر هنرمندان معاصری که آثارشان در مرکز پمپیدو به نمایش درآمده است می‌توان به عکاسان معاصری مانند دایان آربوس (1971-1923)، گری وینوگرند (1948-1928)، اد روشا (متولد 1937)، نان گلدین (متولد 1953) و سیندی شرمن(متولد 1954) اشاره کرد. همچنین عکاسان خبری مانند لری باروز (1971-1926)، دان مک کولین (متولد 1935)، جیمز نچتوی (متولد 1948) و استیو مک کوری (متولد 1950) هم در این موزه ارائه آثار داشتند.

پمپیدو متز

شهر متز در شمال فرانسه اخیراً محل استقرار شعبه‌ای از موزه به نام پومپیدو متز شده است. با گسترش نام تجاری
Pompidou Center به این روش، مقامات هنری فرانسه امیدوارند که از موفقیت شعبه‌های بیلبائو و موزه ساموئل.آر.گوگنهایم در نیویورک الگوبرداری کنند. متز پمپیدو، هنر مدرن و معاصر قرن بیستم و بیست و یکم که در مجموعه‌ای از نمایشگاه‌های هنری چرخیده‌بودند را به نمایش می‌گذارد. بر اساس تخمین، افتتاح موزه جدید پمپیدو باعث افزایش 400000 بازدیدکننده در سال می‌شود.

منابع

ویژوال آرتز