معمار یوجین ویوله لو دوک

معماری ویوله لو دوک

یوجین امانوئل ویوله لو دوک یکی از بزرگترین معماران قرن نوزدهم، نظریه پرداز، نویسنده و طراح غیر متعارفی است که بیشتر به خاطر بازسازی های معماری رومانسک (باسیلیکای سانتا ماریا مادلینه، وزلی) و گوتیک (کلیسای جامع نوتردام، پاریس) شهرت دارد. او در فرانسه و ایتالیا به خوبی تحصیل کرده بود و زمانی که تنها 24 سال داشت، پس از وظیفه مهم بازسازی لا مادلینه در صومعه وزلی، مسولیت کارهای مرمتی سنت شاپل (48-1241)، نوتردام پاریس، کلیسای جامع ناربون و سنت دنیس را بر عهده گرفت.

در سال 1853 او به عنوان بازرس کل بناهای اسقف نشین (جزو حوزه اسقفی) منصوب شد و کار بر روی مهمترین مرمت خود، شهر تاریخی کارکاسون را آغاز کرد. او در این کار از دو ایده پیروی کرد، میل به افشای بنای اصیل، و اعتقاد به این که ارزش زیبایی شناختی هنر قرون وسطی، به ویژه هنر گوتیک، به ارزش فنی و خلاقیت معماری آن بستگی دارد. برخی از کارهای مرمتی او، همانطور که در رساله گفتگوهای او در مورد معماری (72-1858) فهرست شده است، از آثار هنرمندان قرون وسطی را پیروی می‌کردند، اما او بیشتر به دلیل ترکیب واقعیت تاریخی با اصلاح خلاقانه به منظور ایجاد ساختمان کامل “به سبک قرون وسطایی” مورد توجه است.

او برجسته ترین نماینده جنبش احیای گوتیک در فرانسه بود، بنابراین در مقابل کلاسیک گرایی آکادمیک (سبک هنرهای زیبا، که رنسانس را با معماری باروک ترکیب می کرد) غالب است. او گوتیک فرانسوی را الگویی برای یک سبک ملی می‌دید و بر راسیونالیسم (عقل‌گرایی) ساخت‌وسازش تأکید می‌کرد. این کار، برای اولین بار معادله بین زیبایی‌شناسی و تکنیک را که برای معماری مدرن قرن بیستم اساسی بود، تنظیم می‌کرد. طرح های دیگر او شامل فضای داخلی مجسمه آزادی (1886) بود که توسط فردریک آگوست بارتولدی (1904-1834) مجسمه سازی شد. امروزه ویوله لو دوک به عنوان یکی از تأثیرگذارترین چهره های معماری قرن نوزدهم در نظر گرفته می شود که تأثیر عمده ای در توسعه سبک های معاصر معماری ویکتوریایی و همچنین طراحی قرن بیستم در اروپا و آمریکا داشت. توجه: برای جزئیات بیشتر در مورد احیای گوتیک قرن 19 لطفاً به: معماری گوتیک انگلیسی مراجعه کنید.

زندگینامه

در پاریس، در خانواده‌ای تحصیل‌کرده و با روابط خوب به دنیا آمد. پدرش کارمند دولتی بود، مادرش میزبان یک سالن هفتگی بود که استاندال نویسنده (1842-1783) و دیگر مشاهیر در شرکت می‌کردند. ویوله لو دوک خلق و خوی سرکش و غیر متعارفی داشت و با اینکه حرفه معماری را پیش گرفت، از شرکت در مدرسه عالی ملی هنرهای پاریس خودداری کرد. در عوض او به عنوان شاگرد به دفاتر معماری آشیل لکلر پیوست تا تجربه مستقیمی از حرفه انتخابی خود کسب کند. او همچنین سفرهای زیادی به اطراف فرانسه انجام داد تا به مطالعه آثار تاریخی قرون وسطی فرانسه، همراه با هنر رومانسک و گوتیک بپردازد.

در سال 1836 او به ایتالیا رفت تا معماری رنسانس را از هر دو ترچنتو و کواتروسنتو مطالعه کند، اما در بازگشت، دوباره به سبک گوتیک فرانسوی مورد علاقه خود کشیده شد. او زیر نظر باستان شناس قرون وسطایی ژان باپتیست-آنتوان لاسوس (57-1807) آموزش دید و در عین حال به او در بازسازی کلیسای سنت ژرمن اکسروا (1838) کمک کرد.

بازسازی های ویوله لو دوک

در سال 1839، پروسپر مریمی (70-1803) یک دوست خانوادگی و وزیر بناهای تاریخی، ماموریت معتبر بازسازی کلیسای صومعه لا مادلین (1840) در وزلی را به ویوله لو دوک داد. پس از آن بازسازی سنت شاپل در پاریس (1840) انجام شد – پروژه ای که او با همکاری ژاک فلیکس دوبان (1870-1798) به پایان رساند. پس از این، در سال 1845، او و لاسوس مأمور شدند تا کلیسای جامع گوتیک نوتردام پاریس را بازسازی کنند، که برای این کار آنها باید یک گنبد جدید به سبک گوتیک طراحی می‌کردند. منتقدان هنری از این انتصاب به عنوان تایید رسمی برای سبک احیای گوتیک در فرانسه استقبال کردند. یکی دیگر از پروژه های مهم ویوله لو دوک، بازسازی کلیسای صومعه سنت دنیس (1846) بود.

در سال 1848، که خود را به عنوان یک چهره فعال و تأثیرگذار در وزارت بناهای تاریخی تثبیت کرد؛ به عنوان بازرس کل بناهای اسقفی منصوب شد و مسئول بازسازی باستان شناسی ساختمان های قرون وسطایی متعدد از جمله سالن سینود در سنس (1849)، کلیسای جامع آمیان بود. (1849)، استحکامات شهر جنوبی کارکاسون (1852) و سنت سرنین، تولوز (1862).
دیگر مرمت‌های معماری معروف او عبارتند از: شاتو(نوعی قلعه) د پیرفوندز (1858-1885) در اُیز (در زمان مرگ او تکمیل نشد)، شاتو د وینسدنس (1860) در پاریس؛ شاتو د روکیوتایلاد(1850-70) در نزدیکی بوردو، کلیسای جامع لوزان (1874) در سوئیس و شاتو د کووسی (1875) در آیسن.

همانطور که بالاتر هم ذکر شد، اگرچه ویوله لو دوک در ابتدا بازسازی هایش را به سبک اصلی ساختمان مربوطه اجرا می‌کرد، اما دیری نکشید که شروع به اضافه کردن عناصر کاملاً جدید خود به بنا کرد. به عنوان مثال، در حین بازسازی کلیسای نوتردام، برج سومی را اضافه کرد و به برج های دیواری مستحکم کارکاسون مجموعه جدیدی از سقف های مخروطی نوک تیز را اضافه کرد که برگرفته از معماری شمال فرانسه است. این تاکتیک ها به شدت توسط منتقد هنری برجسته قرن نوزدهم جان راسکین (1900-1819) مورد انتقاد قرار گرفت، طوری که آن را نادرست و مخرب نامید. با این حال، ویوله لو دوک قاطعانه معتقد بود که با این کارها، بدون اینکه به طرح های اصلی قرون وسطی آسیبی وارد شود، آن را به سمت کامل شدن سوق می‌دهد.

طرح های ساختمانی

تمام طرح‌های معماری اولیه ویوله لو دوک برای کلیساها و سایر سازه‌های کلیسایی و به سبک گوتیک انجام شده است، به عنوان نمونه کلیساهای سنت گیمر (9-1854)، نوول اود (1855)، سنت دنیس دو ال استری(1861). با این حال، تقریباً همه ساختمان‌های سکولار او از طرح‌های رنسانس الگوبرداری شده‌اند، از جمله عناصری که از جولیو رومانو (1546-1499)، ویگنولا (73-1507) و آندریا پالادیو (80-1508) به عاریت گرفته شده است.

نوشته هایی در مورد معماری

ویوله لو دوک که یک نظریه‌پرداز فعال و محقق تاریخی در طول زندگی حرفه‌ای خود بود، انبوهی از یادداشت‌ها و نقاشی‌ها را تولید کرد که ایده‌های معماری و همچنین عملکرد واقعی او را به تصویر می‌کشید. دو اثر بزرگ او – که شهرت او عمدتاً بر آن استوار است – کتابهای دایره المعارفی با عنوان: فرهنگ معقول معماری فرانسه قرن 16-11 (1854-1868) و فرهنگ لغت مستدل بانک فرانسوی از کارلووینگ ها تا رنسانس (1858-75). این دو رساله که از 16 جلد تشکیل شده بود، حاوی داده‌های ساختاری دقیق و تحلیل گسترده‌ای بود که انگیزه فکری لازم را برای جنبش احیای گوتیک فرانسه فراهم کرد.

سومین کتاب مهم او گفتگوها در مورد معماری (1872-1858) بود. توسط معمار بنجامین باکنال (1895-1833) به انگلیسی به عنوان گفتارهایی در مورد معماری (81-1874) ترجمه شده است. این کتاب در خدمت نظام‌مند کردن نظریه‌های معماری او بود و حاوی جزئیاتی در مورد ساخت قاب‌های اسکلت آهنی بود که تأثیر زیادی بر معماری آمریکایی، به‌ویژه آثار ویلیام لو بارون جنی (1907-1832) و مدرسه معماری شیکاگو (حدود 1910-1880) داشت.

دیگر آمریکایی هایی که تحت تأثیر نظریه های او در مورد طراحی گوتیک قرار گرفتند عبارتند از: ریچارد آپجان (78-1802)، جیمز رنویک (95-1818) و فرانک لوید رایت (1959-1867). در اروپا، چندین مورد از “طرح های آهنی” او بر سبک آرت نوو تأثیر گذاشت، به ویژه در آثار هکتور گیمار (1942-1867)، هم چنین توسط گوستاو ایفل طراح برج مشهور ایفل (89-1887) در پاریس مورد توجه قرار گرفته است. به گفته سر جان نیونهام سامرسون (1992-1904)، مورخ برجسته معماری بریتانیایی، ویوله لو دوک در کنار پیشگام بزرگ رنسانس، لئون باتیستا آلبرتی (1404-72) به عنوان بزرگترین نظریه پرداز در زمینه معماری اروپا رتبه بندی می شود.

پس از دومین شغلش که به عنوان مهندس نظامی در ارتش فرانسه در دفاع از پاریس در طول جنگ فرانسه و پروس (71-1870) به کار گرفته شد، ویوله لو دوک به لوزان واقع در سوئیس رفت، جایی که ویلای خودش را طراحی کرده بود (اکنون ویران شده) و در آنجا بازنشسته شد. او در سال 1879 در آنجا درگذشت.

دیگر معماران قرن نوزدهم

ژرژ یوجین هاوسمان (91-1809)
چیدمان شهری پاریس به شدت تغییر کرد

چارلز گارنیر (98-1825)
معمار فرانسوی، با ویوله لو دوک و گوستاو ایفل کار کرده است.

هنری هابسون ریچاردسون (86-1838)
بزرگترین احیاگر رمانسک آمریکا

اتو واگنر (1918-1841)
معمار وینی که به خاطر طرح های زینتی خود مشهور است

آنتونی گائودی (1926-1852)
معمار کاتالانی، معروف به‌خاطر طرح‌های بیومورفیک گوتیک/آرت نو

ویکتور هورتا (1947-1861)
معمار هنر نو، که به خاطر عناصر تزئینی شیشه ای/چدنی مورد توجه قرار گرفته است

جوزف ماریا اولبریچ (1908-1867)
بنیانگذار جدایی وین

هکتور گیمار (1942-1867)
معمار هنر نو که به خاطر طراحی های متروی پاریس معروف است

چارلز رنی مکینتاش (1928-1868)
معمار، طراح مبلمان، نقاش، قهرمان هنر و صنایع دستی

پیتر بهرنز (1940-1868)
بنیانگذار جنبش ورک بوند؛ گروپیوس، کوربوزیه، ون در روهه را تحت تأثیر قرار داد.

منابع

  • ویژوال آرتز
  • گت یور گاید

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *