Archigram یک مجموعه هنر و معماری مستقر در بریتانیا بود که در دهه 1960 به شهرت رسید. به عنوان گروهی از آوانگارد رو به رشد آن زمان، هدف آن بررسی جایگزین‌های افراطی برای طراحی شهری به عنوان پاسخی به چیزی بود که آن را کسل ننده و محافظه‌کاری فکری معماری مدرن می‌دانست.
آرشیگرام در سال 1961 در لندن توسط شش معمار جوان شکل گرفت:
- وارن گچ
- پیتر کوک
- دنیس کرامپتون
- دیوید گرین
- ران هرون
- مایکل وب
تقریباً همه طرح‌ها و ایده‌های آنها محقق نشد و تنها ایده‌های نامتعارف و عجیب خود را در مجله Archigram خود منتشر می‌کردند.
این گروه کمتر با مجموعه‌ای خاص از اصول تعریف می‌شدند تا با روحیه خوش‌بینانه‌ای که با روحیه غالب دهه 1960 مطابقت داشت و به دنبال از بین بردن ایده‌ها و قراردادهای منسوخ بود. آنها از ایده‌های تکنوکراتیک باکمینستر فولر و همچنین جنبش بیت آمریکایی و هنر پاپ الهام گرفتند.
یکی از معروف‌ترین ایده‌های آرشیگرام، شهر پلاگین بود که پیتر کوک در سال 1964 طراحی کرد. این فرضیه اصیل مبنی بر اینکه ساختمان‌ها باید در جای خود ثابت شوند، اجتناب می‌کرد. در عوض یک داربست زیرساختی دائمی را پیشنهاد می‌کرد که قادر به پشتیبانی از واحدهای مدولار سوار بر جرثقیل باشد تا بتواند به دلخواه ساکنین جابجا شود و به برق متصل گردد.
مفهوم ران هرون از شهر پیاده‌روی حتی عجیب‌تر بود. او این تصور را که شهر یک مکان ثابت است را رد کرد و در عوض آن را به عنوان یک ابر ارگانیسم دوباره تصور کرد که می‌تواند روی پاهای غول پیکر حرکت کند تا جایی که مکان مناسبی برای سکونت پیدا کند.
شهر درجا مفهومی بود که در آن کشتی هوایی از مکانی به مکان دیگر پرواز می‌کرد و منابع سرگرمی و آموزشی را برای یک کلان شهر فراهم می‌کرد. این به طور موقت در جوامع کوچک قرار می‌گیرد و آنها را قادر می‌سازد تا نوع متفاوتی از زندگی شهری را تجربه کنند.
آرشیگرام سرانجام در سال 1974 منحل شد زیرا اعضای آن به دنبال علایق جدید رفتند. پروژه‌های واقعی و محقق شده شامل یک زمین بازی در میلتون کینز، یک نمایشگاه در مؤسسه مشترک‌المنافع در لندن و یک استخر شنا برای راد استوارت بود. علی‌رغم کمبود ساختمان‌ها، تأثیر آرشیگرام قابل توجه بود و الهام‌بخش آثار بزرگی مانند مرکز پمپیدو ریچارد راجرز و رنزو پیانو، ساختمان لوید لندن و کارهای رم کولهاس بود.
منبع: www.designingbuildings.co.uk