بابل یا بابیلون در لغت به معنی دروازه خدا و شهر مقدس است؛ هرچند در تورات از آن به زشتی یاد شده است نام بابل در کتاب مقدس یهودیان، مسیحیان و قرآن نیز آمده است. منطقه بابل کهن در نزدیکی شهر بغداد امروز و در کنار رود دجله با موقعیت کشاورزی قرار داشت. سلسله بابل کهن که به وسیله شخصی به نام سومو آبوم تأسیس شده بود، از لحاظ گسترش در عصر حمورابی به اوج خود رسید شهرت حمورابی بیشتر مدیون تنظیم قوانین آشفته و نامدون شهرهای بین النهرین است .گستره قوانین او از زراعت و کشتیرانی تا ارث و ازدواج است؛ لوحه قوانین حمورابی در شوش یافت شده است که اصل آن در موزه لوور و رونوشت هایی از آن به موزه های ایران و عراق داده شده است .تمدن بابل اختلاف زیادی با سومری ها نداشت .زبان بابلی غیر از سومری بود، ولی با همان خط نوشته می شد.
معماری بابل در ادامه معماری بین النهرین لحنی سمبولیک دارد .خانه های بابلی از خشت و گل ساخته می شده است و تنها ثروتمندان خانه آجری داشتند .در خانه های بابلی به ندرت پنجره وجود داشت .در خانه ها اغلب رو به کوچه های تنگ باز نمی شد، بلکه به طرف حیاطی داخلی بود، و این حیاط پناهگاهی برای آفتاب سوزان به شمار می رفت.
معماری بابل کهن به دو دسته تقسیم می شود :معماری معابد و معماری کاخ ها.
معبد آشور ASHUR TEMPLE
متعلق به خدای بزرگ ملی آشوریها “آشور” است و برفراز بلندترین نقطه اش قرار دارد و نقشه آن تشکیل شده از یک حیاط مرکزی و سه حیاط کوچکتر و اتاقهای مجاور که تشکیل یک واحد ساختمانی داده است.
معبد ایشچالی ISHCHALI TEMPLE
متعلق به یک نوع الهه مادر به نام ایشتارکی کی توم است و روی مصطبه قرار گرفته ومحراب اصلی روی سکوی بلندتر استوار است. دارای ورودیهای متعدد، یک حیاط بزرگ وسه حیاط کوچک است که زوار طی مراحل خاصی به محراب اصلی دسترسی مییابد.