سبک جنوبی:
در ساختمانهای مذهبی اعم از پاگوداها و معبدها می توان دو سبک مشخص معماری چینی را مشاهده کرد .این دو سبک معمولا شمالی و جنوبی خوانده می شود .تفاوت عمده میان این دو سبک عبارتند از :انحنای شیب سقف و مقدار تزئینـات لبه بامها و پیش آمدگی آنهاست. در سبک جنوبی، سقفها به اندازه ای انحنها پیدا کرده اند که گوشه های آنها، مثل شاخ گاو به طرف بالا متمایل می شود .
سبک شمالی:
سبک شمالی را غالبا سبک قصـــری می نامند، زیرا که بهترین نمونه های این نوع معماری را در عمارات با شکوه شهر ممنوعه و آرامگاههای خاقانهای سلسله های منگ و منچو می توان دید .در سبک قصری، انحنای بام نرم است و به شیب و سقف چادر شبیه شده است، تزئینات نیز کمتر و محدودتر است. مجسمه در گوشه های بام دیده می شود.
خانه های باستانی چین:
اولین سکونتگاه های چینی گودال هایی هستند که به صورت دایره ساخته شده اند و روی آن را با شاخ و برگ درختان پوشانده اند .از نظر تزئینی نمونه های خانه گلی دوره هان کاملا شبیه سبک های موجود در چین است .مدخل اصلی در داخل توسط “مانع ارواح” (دیواری در مقابل مدخل) حفاظت می شود، به طوریکه حیاط از داخل خانه از نظر پنهان است .بر اساس عقاید چینی شیاطین و ارواح پلید در خط مستقیم حرکت می کردند و این دیوارها در مقابل مدخل مانع ورود آنها به داخل خانه می شدند.
ساختمان معماری خانه امروز چین دقیقا به نمونه اولیه خویش در هزار سال پیش شباهت دارد .اجزای ضروری این ساختمانها عبارتند از :یک تالار چهار گوشه زیر یک بــــام نوک تیز با قرنیزهای بر آمده، بر روی یک شبکه نگاهدارنده و ستونهای چوبی، که دیوارها هیچ نقشی در نگاههداری از سقف ندارند بلکه در حکم پرده ها و تیغه های جدا کننده می باشند .معماری چین در چهارچوب این فرمول محهدود، توجّهش را بر نمای ساختمــان متمرکز می کند .کارایی ساختمان غالباً تابع تزئینات آن بود .جالب توجّه است که در طی چند قرن جهت همه ساختمانها شمالی ـ جنـــوبی بوده است .در معابد یا منازل چینی بام بسیهار اهمیت دارد، جنس آن از آجر و کاشی است و اگر بر سریر های سلطنتی سایه افکند زرد
