ویژگی های معماری چین

سازماندهی فضایی

سازماندهی فضایی در معماری کالسیک چینی مبتنی بر دو مورد است، اوّل: نیازهای روزمره و دوّم: نیازهای زیبایی شناختی مردم
چین. در چین از واحدهای استاندارد در شکر دادن به فضاهای درونی و بیرونی استفاده می شده است به نام جیان. ایده اصلی
مبتنی بر کاربرد جیان یا ROOM BAY به عنوان یک واحد استاندارد است، که قابلیت توسعه و تکرار برای شکل دادن به یک بنای منفرد یا مجتمع ساختمانی را دارد، جیان یک اتاق یا فضای مسطتیل شکل است که به وسیله دیوارها یا ستون ها که آن را از اتاق ها یا
فضاهای مجاور جدا میکنند تعریف میشود و ابعاد 3*6 دارد. جیان میتواند در امتداد محورافقی یا عمودی گسترش یافته و به یک تالار Ting تبدیل شود. سازماندهی فضایی در معماری چینی از یک سلول آغاز و به یک مجموعه منتهی میشود، بنا به تعبیری سیری است از جهان اصغر تا جهان اکبر.

طراحی محوری

تصوّر چینی ا از کیهان وجهان با نمایش طراحی متقارن و قائم الزاویه همراه است، و بر خلاف غربی ها تمام ساختمانهای یک
مجموعه را در امتداد یک محور طولی سازمان میدهند و تالارها به وسیله حیاط ها از یکدیگر جدا میشوند. در یک ترکیب بندی
گاهی یک محور ممکن است از بین برود، یا به صورت نیمه بکار برده شود که عمدتاً در باغ سازی و محوطه سازی با آن مواجه هستیم. در طراحی محوری واحدهای ساختمانی چینی سه نوع تنظیم وجود دارد:
الف: ساختمان اصلی در مرکز محوراصلی قرار دارد، و تالارهای دیگر در چپ وراست یا عقب و جلو آن قرار میگیرد، در نتیجه یک یا دو حیاط نعل اسبی ظاهر میشود.
ب: طراحی مرکز گرا؛ طراحی خاصی که در رابطه با بناهای پرشکوه و یادمانی، به کار رفته است و بر اساس محورهای عمود بر هم
شکل میگیرد.
ج: توسعه در راستای محور اصلی طولی، این توسعه در سه روش، توسعه در امتداد محور قائم، توسعه موازی و توسعه در دوجهت انجام میشود.

سلسله مراتب

تضاد در معماری چینی متفاوت با معماری غربی است؛ در معماری چینی زمانی که شخص وارد دروازه اصلی میشود و قدم به حیاط میگذارد، یک فضای حدفاصل را در نظر دارد، شخص میتواند کل مجموعه را که مرکّب از فضاهای پر و خالی است ملاحضه کند. در عبور از یک تالار به طرف حیاط و سپس از حیاط به سوی تالار دیگر، انسان مجموعه ای از سلسله مراتب فضایی را تجربه میکند.

حیاط

حیاط محصور با دیوارها یا ساختمانهای اطرافش، یک کیفیت ویژه درونگرا دارد. انزوای حیاط که کاملا جدا از دنیای خارج است، یکی دیگر از ویژگیهای معماری چینی است که در معماری غرب نمونهای ندارد. این مجموعه یک حیاط کوچک را شکر میدهد، یک فضای خصوصی برای ساکنان آن که با سنت SHUI FENG چینی مورد تأکید قرار میگیرد تا بتوان در یک مجموعه ساختمانی با نسیم
تمرکز داشته باشیم. حیاط معمولا یک شکل چهار گوش پیدا میکند. همه ساختمان های یک طبقه چه بزرگ و چه کوچک
به روشی منظم اطراف ساختمان شکل میگیرند.

فنگ شویی چیست

یک فلسفه و فن باستانی در چین است و برای پیدا کردن دکوراسیون مناسب و چیدمان درست اشیا در ساختمان های مسکونی، تجاری، باغ و غیره استفاده می شود تا بهترین اثر را بر سلامتی،شادی، موفقیت، هماهنگی و به طور کلی انرژی مثبت چی داشته باشد. مهمترین چیزهایی که باید رعایت کرد، پرهیز از بی نظمی و هرگونه انباشتگی، استفاده از رنگهای مناسب، خطوط منحنی، در نظر گرفتن جهت های مناسب است.

جهت گیری و فنگ شویی

در نقشه های ساختمانی چینی، مهمترین ساختمان همیشه در شمالی ترین قسمت که انتهای محوطه است قرار دارد. به تدریج که به این ساختمان اصلی نزدیک میشویم ابعاد و ارتفاعهای ساختمان ها افزایش میابند. و حیاط نیز به تناسب بزرگترمیشود تا اینکه به نقطه اوج طرح میرسیم.

ساختمان های چینی عموماً رو به جنوب دارند، زیرا چین در نیمکره شمالی و آب وهوای غالب قسمت های آن در زمستان سرد
و در تابستان گرم است. جهت دادن ساختمان ا به سمت جنوب یا جنوب شرقی، باد و آفتاب مناسب برای حیاط ها و تالارها و
یک محیط اقلیمی مناسب را فراهم می آورد. ایده جهت دادن ساختمان های از فلسفه فنگ شویی یعنی باد و آب ملهم میشود.
برطبق این فلسفه نه تنها ساختمانها رو به جنوب دارند، بلکه شهرها و مقابر نیز رو به جنوب ساخته میشوند. فنگشویی هنر تطابق ساختمان با محیط اطرافش است، زیرا که مردم باید در یک محیط هماهنگ زندگی و کار کنند یک اصل تقریبا جهانی.