معمار ویتروویوس

ویتروویوس که بود؟

مارکوس ویترویوس پولیو، که بیشتر با نام ویترویوس شناخته می شود، معمار و مهندس رومی قرن اول پیش از میلاد بود. با توجه به شالوده کلاسیک هنر رنسانس به طور کلی، و معماری رنسانس به طور خاص، ویتروویوس به یکی از مشهورترین معماران تبدیل شده است. نه برای چیزهایی که طراحی کرده، بلکه برای رساله چند جلدیش د آرکیتکچر(“درباره معماری”) که حدود 27 سال پیش از میلاد نوشته شده و در اوایل رنسانس در سال 1486 بازنشر شد. جدا از اندک چیزهایی که از این اثرش می‌توان به دست آورد، اطلاعات کمی در مورد زندگی، حرفه و یا معماری که ممکن است او مسئولش بوده باشد، داریم.

با این حال، از آنجایی که رساله منحصر به فردش تمام جنبه های طراحی ساختمان های کلاسیک را در بر می گیرد، برای بسیاری از دانشجویان دوران باستان کلاسیک به کتابی مقدس تبدیل شده است و خود او به عنوان یکی از مقامات اصلی معاصر در معماری یونان و (تا حدی) رومی در نظر گرفته می شود، معماری‌ای که (از قضا) نسبت به آن بدبین تر بود. برای مقایسه با یک معمار برجسته از مصر باستان، مراجعه شود به: ایمهوتپ (فعال حدود 2650 پ.م.).

زندگینامه

جزئیات کمی در مورد زندگی ویترویوس شناخته شده است. او توسط دانشمند ذاتی، پلینی بزرگ (23-79 پس از میلاد) و سرباز مهندس قنات، سکستوس جولیوس فرونتینوس (35-103 پس از میلاد) در نسخه های مکتوب معرفی شده، اگرچه نه نام کوچکش “مارکوس” و نه نام اصلی او “پولیو” تأیید نشده است. به نظر می‌رسد کتاب‌های او به آگوستوس، اولین امپراتور روم تقدیم شده است، که از آنجایی که او آنها را در دوران پیری نوشت، احتمالاً به این معنی است که او در اواسط قرن اول قبل از میلاد بیشترین فعالیت را داشته است. تقریباً مسلماً یک شهروند رومی به دنیا آمده است، او در کتاب هایش ذکر می کند که به عنوان یک توپخانه دار خدمت کرده است؛ احتمالاً به عنوان افسر مسئول تعدادی از مهندسان توپخانه، متخصص در ماشین آلات محاصره و کارهای خاکی، درکشور باستانی گول، اسپانیا و شمال آفریقا. (توجه: در هر دو دوره کلاسیک و قرون وسطی، مهندسی نظامی، معماری و ساخت و ساز ساختمان ارتباط تنگاتنگی داشتند.)

پس از خدمت سربازی، به نظر می رسد ویترویوس خود را به عنوان یک معمار حرفه ای تثبیت کرده است، که در این سمت در انواع نقشه برداری، مهندسی، و برنامه ریزی شهری و همچنین طراحی معماری درگیر بوده است. در طول این مدت، او تنها یک ساختمان (اکنون ویران شده) طراحی کرده است؛ یک باسیلیکا در شهر فانو، ایتالیا. در حدود سال 27 قبل از میلاد او شروع به نوشتن اثر بزرگ خود د آرکیتکچر کرد و در سالهای پایانی زندگی اش توسط آگوستوس مستمری سخاوتمندانه ای به او اعطا شد، اگرچه مشخص نیست که آیا این برای رساله او بود یا برای خدمات نظامی ارائه شده اش. علی رغم اینکه جرولامو کاردانو، ریاضیدان رنسانس (1501-1501) در فهرست “12 دانشمند استثنایی” خود گنجانده شده است، این واقعیت که هیچ سابقه ای از زمان و مکان مرگ ویترویوس وجود ندارد، نشان می دهد که او در زندگی خود کمتر مشهور بوده، که شهرت بعدی او حکایت از آن دارد.

De Architectura د آرکیتکچر (“درباره معماری”)

این رساله چند جلدی که در سال 1414 توسط محقق فلورانسی پوجیو براکیولینی (1459-1380) دوباره کشف شد (اگرچه تا سال 1486 منتشر نشده بود)، حاوی بسیاری از بنیان های آنچه که در مورد فناوری رومی می دانیم و تنها اثر عمده باقی مانده در معماری از دوران باستان کلاسیک است، همراه با کتاب های معاصری مانند د ر ادیفیکتوریا (1485)، نوشته لئون باتیستا آلبرتی (72-1404)، که گفته می شود بر تعداد زیادی از معماران دوره رنسانس، از جمله فیلیپو برونلسکی (1446-1377)، دوناتو برامانته (1514-1444) تأثیر گذاشته است. سباستیانو سرلیو (1554-1475) ، مشاور معماری مدرسه فونتنبلو در فرانسه، میکل آنژ (1564-1475)، یاکوپو سانسوینو (1570-1486)، جولیو رومانو (1546-1499)، ویگنولا (1537-1475) و آندریا پالادیو (80-1508)، که معماری رنسانس ونیزی اش بر معمار انگلیسی اینیگو جونز (1652-1573) تأثیر گذاشت.

علاوه بر این، در طول فاز کلاسیک معماری باروک قرن هفدهم و بعداً در دوران قرن هجدهم معماری نئوکلاسیک، با الهام از کاوش‌های پمپئی و کلاسیک گرایی وینکلمان (68-1717)، رساله ویترویوس مرجع اصلی طراحی کلاسیک باستان بود.

د آرکیتکچر به ده کتاب در مورد طیف گسترده ای از موضوعات معماری از جمله طراحی سازه و برنامه ریزی شهری تقسیم شده است. استفاده از دستورات معماری یونانی (دوریک، یونیک، کورنتی)، به ویژه در ساخت معابد؛ مصالح ساختمانی؛ حمام ها و تئاترهای عمومی؛ خانه های محلی؛ دکوراسیون کف و گچ کاری؛ ساعت و نجوم؛ و هیدرولیک. این رساله بیشتر جنبه‌های علم معماری را پوشش می‌دهد، اگرچه تا حد زیادی بر مدل‌های یونانی تمرکز دارد. این تمرکز بر طراحی هلنیستی به این دلیل بود که ویتروویوس نظر کمی نسبت به معماری معاصر رومی داشت؛ موضعی تا حدودی طعنه آمیز، زیرا معماران رومی به زودی تغییری اساسی از ایده های یونانی ایجاد کردند و برخی از بزرگترین ساختمان های عمومی، پل ها، جاده ها و دیگر بناهای تاریخی را ساختند، ساختارهایی که جهان تا به حال دیده است. (همچنین نگاه کنید به: هنر رومی)

د آرکیتکچر شامل ادعای معروف ویترویوس است که یک سازه خوب طراحی شده باید دارای سه ویژگی (سه گانه ویترویین) باشد ؛به این معنی که باید محکم، مفید و زیبا باشد. علاوه بر این، او توضیح می‌دهد که معماری یونانی بر مفاهیم ریاضی مانند دایره و مربع استوار است که الگوهای هندسی اساسی کیهان را تشکیل می‌دهند و با اندازه‌گیری‌های بدن انسان همسو هستند. (همچنین نگاه کنید به: هنر یونانی) این مفهوم بعداً توسط لئوناردو داوینچی (1519-1452) در نقاشی نمادین خود از مرد ویترویوسی (حدود 1492، گالری آکادمی ونیز) به تصویر کشیده شد.

با این حال، ویتروویوس کمتر به عنوان یک متفکر اصیل و بیشتر به عنوان کد گذاری کننده نظریه و عمل موجود در نظر گرفته می شود. علاوه بر این، با توجه به تعداد کمی از ساختمان های استثنایی، نظر محقرش نسبت به معماری رومی قابل درک است. تنها بناهای قابل توجهی که در زمان ویترویوس (حدود 100 تا 25 قبل از میلاد) برپا شد، معبد هرکول، کوری (80 قبل از میلاد)، اینسولا (بلوک های آپارتمانی) در اوستیا (79 قبل از میلاد)؛ و آغاز فروم ها(میدان ها) در رم بود. نه معبد مزون کری و نه قنات پونت دوگار(هردو 19 قبل از میلاد، در شهر نیمز)، جفتشان در زمان نگارش د آرکیتکچر وجود نداشتند.

سایر معماران متاثر از معماری کلاسیک

هنرمندان نئوکلاسیک که از طرح‌های معماری رومی تقلید می‌کردند شامل موارد زیر بودند:

آلمان
کارل گوتارد لانگانس (1808-1732)
کارل فردریش شینکل (1841-1781)

فرانسه
ژاک ژرمن سوفلو (80-1713)
کلود نیکلاس لدوکس (1806-1736)
ژان چالگرین (1811-1739)

انگلستان
جان نش (1835-1752)
سر جان سوان (1837-1753)
سر رابرت اسمیرک (1867-1780)

ایالات متحده
توماس جفرسون (1826-1743)
ویلیام تورنتون (1828-1759)
بنجامین لتروب (1820-1764)
چارلز بولفینچ (1844-1763)

منابع

  • ویژوال آرتز
  • مای استیک بوکس

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *